Beeldbuiszombies en badjassen.
Je kan er eigenlijk niet om heen, een blog waar het onderwerp Corona in voor komt..
Ik was net 2 weken goed en wel gesetteld op mijn nieuwe werk. Wekenlang (lees: mijn hele zwangerschapsverlofperiode), heb ik hier naar uit gekeken. Totdat ik die bewuste maandag vol goede moed op kantoor kwam en te horen kreeg dat ook wij thuis moesten gaan werken. Niet lang daarna kreeg ik ook van mijn gastouder te horen dat de opvang werd stop gezet en ook de kinderen niet meer naar school gingen… crap, dit was niet mijn plan ! Ik had alles juist weer zo goed op schema, precies hoe ik het wilde en nu ging dat ineens weer allemaal veranderen…
Een vers kantoortje werd geïnstalleerd in de woonkamer, telefoonkabel ingeplugd en achter een kast weggemoffeld zodat de woonkamer toch nog enigszins toonbaar was en gaan met die banaan, sodeju wat ben ik hierdoor op de proef gesteld want ja, ik ben nou eenmaal van mijn huis op orde en geen zwervende troep.. nu zwerft er dus een gigantisch bureau, enkele mappen en ga zo maar door.. en toch geniet ik er van. In plaats van dat ik mijn dochter vanaf haar 10e week weg moest brengen naar de gastouder was zij gewoon 24/7 bij mij thuis, dit was eigenlijk al een gigantische win win. Dat de andere dochter na een week een ware beeldbuiszombie was geworden had ik ook weinig moeite mee, ze vond het heerlijk dat ze niks moest. Via social media zag ik vele moeders continu hun kinderen vermaken.. lesgeven, pauze, spelletjes, knutselen…ja super leuk voor jullie …maar echt (en ik rol even flink met mijn ogen) Hierdoor kreeg ik nog meer respect voor de leerkrachten, die dit wel de hele week voor hun kiezen krijgen.
De oudste kreeg ’s morgens les bij haar tante en de rest van de dag voerde ze letterlijk geen reet uit, ze wilde niet en ze hoefde niet, het enige wat ze deed was met haar vinger omhoog swipen om te zien wat het volgende TikTok filmpje haar zou bieden.
Dat ik zelf af en toe nog om 10 uur in mijn badjas achter de computer zat kon me ook weinig schelen, behalve toen de pakketjesbezorger zowaar een “pinooge” begon te ontwikkelen nam ik mezelf voor om me in ieder geval aan te kleden voordat ik de kids wakker maakte, kleding was genoeg..opknappen had toch geen zin, of tenminste ik had geen zin. Dat half uur besteedde ik liever aan mijn werk waar ik elke dag weer nieuwe dingen ontdekte en leerde, waar mijn nieuwe collega’s lieten zien wat er allemaal WEL mogelijk was. Alles ging door…zelfs in Corona tijd.
En ik weet niet of ik nu zo blij moet zijn dat alles weer helemaal normaal wordt, want daar moet ik ineens aan wennen. Ik, die vanaf het begin moord en brand gilde dat dit niks voor mij was, social distancing voor deze wervelwind die nog praat tegen een lantaarnpaal.. Ja, ik heb werkelijk waar genoten van alle rust en vooral van mijn gezin.
Ik heb mezelf op een hele ander manier leren kennen. Je komt achter dingen die je normaal in het drukke leven niet gelijk opvallen. Ik heb nee leren zeggen, vooral naar mensen toe waar ik altijd maar ja op antwoordde, soms finaal leeggezogen, en ik kwam op de laatste plaats. Corona heeft me maar mooi te grazen gehad.. mentaal.. en ik ben er dankbaar voor. Misschien zit er heel diep van binnen toch wel een ware huismuts wanneer ik dat toe laat.
