Burn out 0.0
Een tijdje geleden schreef ik een best wel persoonlijke blog. Met angst en beven heb ik deze toen online gezet. Ik meen het, ik liep de hele morgen om mijn computer heen te twijfelen of ik het moest doen. Diana stond vierkant achter me en liet me vrij in mijn keuze om wel of niet te posten. Natuurlijk zijn al onze blogs persoonlijk maar schrijven over iets wat je grote angst, je diepste pijn is toch een ander kaliber.
Uiteindelijk heb ik het gedaan, heb ik de blog gepost over mijn burn out met maar één reden en dat was voor mij het volgende: Al zou er maar één mensje zijn op deze wereld die zich herkende in mijn verhaal dan had ik het ergens voor gedaan. Als was er maar één mensje die na het lezen van die blog opgelucht adem kon halen en zich besefte dat hij/zij niet de enige was dan had ik mijn doel behaald.
Sodeju wat is de blog vaak gelezen en gedeeld! Sodeju wat heb ik een reacties gekregen! En wat een mooie reacties. Bemoedigende reacties, mooie hartverwarmende woorden, van mensen die ik al jaren ken maar ook van “vreemden”. En wat zijn er een mensen geweest die mijn woorden, mijn verhaal herkenden in zichzelf. Die hulp hebben gezocht omdat ze zich beseften dat het geen schande, geen schaamte is. Dat je juist sterk bent als je je issues (h)erkent en er de strijd mee aangaat. Tot in mijn botten ben ik ontroerd en geraakt geweest. Bedankt daarvoor.
Dus ik voel me enigszins verplicht om jullie op de hoogte te houden. Gewoon omdat ik dat wil. Want als er iets is wat ik de laatste maanden heb geleerd is dat kiezen voor jezelf geen schande is.
Het gaat goed. En ik ben zo blij dat ik dat nu weer kan zeggen. Opstaan met levenslust, met plezier en een lach is een heel heel groot goed en ik geniet er nu veel vaker van. Natuurlijk, soms heb ik nog een klote dag. Maar klotedagen zijn ondergeschikt geraakt aan de mooie dagen!
Ik ben dankbaar. Dankbaar voor de tijd die ik heb gekregen. Dankbaar voor mijn man die er altijd voor me was. Die al mijn tirades, stemmingswisselingen en huilbuien heeft getrotseerd. Hij bleef geloven in mij. Dankbaar voor mijn ouders die er gewoon altijd waren. Hun thuis is een altijd geopende crisisopvang geweest voor mij. Dankbaar voor de vrienden en familie die ik heb. Dankbaar voor mijn werkgevers en collega’s die me de tijd hebben (en nog steeds) gegeven om te herstellen.
Het allermeest ben ik dankbaar voor mijn dochter. Zij is degene waar ik mijn bed voor uit moest toen ik het eigenlijk niet meer wilde. Zij is degene die mij een lach op mijn gezicht bezorgde toen ik eigenlijk niet meer wilde lachen. Zij is degene die onvoorwaardelijk van mij houdt en simpelweg mijn tekortkomingen (nog) niet ziet. Zoals ze zelf zegt: Moeders zijn het aller knapst van de hele wereld!
Een goede basis begint bij een lekkere dosis zelfliefde. Wanneer je daar over beschikt kun je beginnen met delen en geven. Hou van jezelf, accepteer jezelf en luister naar jezelf
Is alles perfect? Nee, natuurlijk niet. Maar het is er niet ver bij vandaan;)…
