Burn out.

Opgebrand. Burn out. Overspannen. Beetje enge woorden waar we het liefst zo ver mogelijk bij uit de buurt blijven. Helaas telde dit niet voor mij het laatste halve jaar.

Al een tijdje denk ik er over na om een blog te schrijven over mijn burn out. Ja je leest het goed, mijn burn out. Burnie en ik zijn samen sinds november 2018. En Burnie is niet the good guy. Ooooh nee! Burnie is de destructieve bad guy.  Als je hem ontmoet ga je gegarandeerd voor de bijl. Plat. Bam.

Laat ik maar gewoon zeggen: ik ben ziek. Een burn out dus. Helemaal opgebrand. Mensen die het voor het eerst horen wanneer ik het ze vertel kunnen me echt aankijken vol verbazing, alsof de Eifeltoren gewoon in Tuitjenhorn staat in plaats van Parijs. “Jij? Hoe dan?” Dat is de allereerste logische menselijke reactie. Tja.. Ik.. Hoe dan?

Een burn out is eigenlijk heel persoonlijk want je krijgt het niet zomaar. Het is een ophoping van stress en spanning. Stress en spanning waarvan ik dacht dat ik dat niet had. Iedereen heeft het toch druk? Ik (h)erkende het niet als stress. Ook toen echt alle haren op mijn hoofd uitvielen, ik elke dag barstende hoofdpijn had, ik zo moe was maar niet kon slapen, ik paniekaanvallen kreeg, een emotioneel wrak was, had ik nog niet door dat het niet goed met me ging. Ik was gewoon toe aan vakantie..

Maar na de vakantie bleven de klachten. Soms klopte mijn hart zo hard dat ik geen lucht meer kreeg. Heel fijn dat ze nog klopte maar ik heb wel een aantal keren gedacht en nu gaat ze te ver. Nu kapt ze ermee en ga ik dood. En het was niet eens de gedachte aan de dood waar ik bang voor was. De dood was voor mij zeker geen angst. Soms leek het voor mij een uitweg, een oplossing. Het was mijn angst om te falen. Om het simpelweg niet meer vol te houden, ik moest volhouden, ik moest doorgaan. Opgeven was geen optie.

Elke dag was een strijd aan het worden. Elke dag stond ik op en dacht ik: nu gaat het me lukken! Nu ga ik die eindeloze to do list afkrijgen op mijn werk, nu maak ik geen domme fouten, vandaag ben ik een leuke moeder voor mijn kind, nu pak ik die strijkplank vol kleren eens aan, vandaag ga ik me blij voelen, tevreden, ja vandaag ga ik deze shit eens even rocken!

En elke dag ging het mis. Nog voor het middaguur was er wel iets gebeurt waardoor mijn dag verpest was, waardoor ik ’s middags huilend in de auto zat terug naar huis. Het was me weer niet gelukt.. Elke dag probeerde ik het en elke dag huilde ik tranen met tuiten als niemand het zag. Want no way dat ik mijn zwakte laat zien. Als er een kampioenschap ontkennen en gewoon doorgaan bestaat weet ik zeker dat ik kans maak op de titel.

En je gaat maar door en je gaat maar door. Totdat..

Totdat je breekt. Je gewoon niets meer kunt. Het er niet meer toe doet. Je lichaam zegt stop. Het hoofd en lichaam stoppen ermee. Je kan gewoon niets meer. Ik ben naar de dokter gestuurd. Ze zei gelijk tegen mij dat ik naar huis moest, niet meer mocht werken en alles maar dan ook alles naast me neer ging leggen en helemaal niets meer ging doen. Ik raakte volledig in paniek want dat kon niet. Denk dat ik een uur bij haar in het kamertje heb gezeten. Geen idee eigenlijk want besef van tijd had ik toen niet.

Toen ik wegging kreeg ik haar nummer. Ze zei tegen me dat ik haar altijd kon bellen. Ik weet nog dat ik dacht: goh wat aardig…. Tot ze er achteraan zei: of 112. Ik weet nog dat ik dacht: doe niet zo raar…. Nu weet wel beter. Ik stond niet meer aan de afgrond, ik was er finaal in gedonderd.

Dan komt er tijd van genezing. Normaal gesproken dan he. Voor mensen die luisteren. Niet voor de mens Mariska dus. Want ik zou het wel voor elkaar krijgen om snel weer aan het werk te mogen. Dus even stand-by, rustig aan en dan mag je weer starten. Ondertussen was ik weer bezig mijn gevoel weg te drukken en alleen maar te focussen op herstel. Een lach op je gezicht terwijl je van binnen kapot bent. Ik ben nou eenmaal gewoon een beetje hardleers. Heel klein beetje maar hoor! Toen kwam de genadeklap. Na kerst. Knock out. En toen heb ik (professionele) hulp gezocht. Dat moest. Want ik kon dit niet alleen. Ik had weer gefaald. Schaamde de ogen uit mijn kop voor mezelf.

Ondertussen zijn we in april aangekomen. Vorige week mocht ik voor het eerst weer een paar uur naar mijn werk. Een half jaar verder. Burnie en ik nemen steeds meer afstand van elkaar. Maar het gaat met vallen en opstaan. Soms doe je een stap vooruit en soms doe je een stap achteruit. Het is nog heel moeilijk soms dat geef ik eerlijk toe. Ik ben er nog lang niet. Soms zijn er dagen waarop ik het uit kan schreeuwen van frustratie omdat het allemaal zo lang duurt of dat ik er gek van word zoveel te denken en over mezelf te moeten praten. Tja karakter verander je niet zomaar van de één op de andere dag.

Mijn energielevel is zero. Wanneer ik buiten mijn grenzen ga dan moet ik dat gegarandeerd bekopen. En mijn grenzen zijn op dit moment echt ruk. Gelijk aan een pasgeboren baby. Wanneer ik een avondje uit eten ga heb ik de volgende dag de welbekende gebakken peren. Heb ik ’s morgens een verjaardag gehad? Helaas, dan ben ik in de middag uitgeschakeld. Paar uurtjes werken? Drie dagen hoofdpijn. Maar het komt wel goed, ooit! (Mag ik tenminste hopen!)

Naast het mentale ben ik ook bezig mijn lichaam fysiek sterker te maken. Ik sport, eet gezond, drink (bijna) niet meer. Doordat ik lichamelijk sterker wordt voel ik me mentaal ook beter. Ik probeer te luisteren naar mijn lichaam.

En wat ben ik dankbaar voor de mensen om mij heen. De professionele hulp absoluut! Want ben ik blij dat er mensen zijn die dat werk kunnen doen. Die je dingen leren, handvaten geven voor het leven en je simpelweg leren van je zelf te houden. Want voor een ander weet ik wel goed hoor! Nu alleen ik zelf nog ff:)

Maar wat ben ik ook dankbaar voor mijn mensen om mij heen. Die me steunen door dik en dun. Voor de nieuwe oude vrienden die ik hierdoor heb gekregen. Wat ben ik dankbaar voor de mensen die van mij houden. Deze mensen maken het verlies van sommige vrienden / kennissen / familie minder hard. Want je raakt ook mensen kwijt. Mensen waarvan ik dacht dat het echte vrienden waren maar van wie ik zelden of nooit wat heb gehoord. Mensen van wie je hoopte iets te horen maar waar het volledig stil bleef.

Misschien ga ik Burnie ooit als een cadeau zijn. Een cadeau waarvan ik heb geleerd. Want dat Burnie me heeft veranderd is een feit maar ik hoop hier uit te komen als een sterker, liefdevoller, aardiger persoon. Mariska 2.0. Watch out peeps!:)