DDay
Je weet dat het komt. Je weet het al heel lang. Zo’n 9 maanden en een beetje. Je hebt geluk aan Corona dat je nog even wat uitstel fixt voor jezelf maar op een gegeven moment kom je er niet meer onderuit. De dag dat je jezelf vanuit je grafkelder omhoog moet trekken, je te strakke broek over je zorgvuldig gekweekte vetlaagje trekt en ergens op zolder gaat zoeken naar je sportschoenen. Precies. Dat. Sporten.Na.De.Bevalling.
De hele dag heb ik al een soort van zenuwen want ja stel je voor dat je dankzij je zwakke bekkenbodemspieren spontaan wat laat lopen (of ben ik nu te open?) of wat nou als ik het niet meer kan? Naast de zenuwen heb ik een vreselijke dikke middelvinger naar alle mannen die never nooit hoeven te bevallen, never nooit hun lichaam naar de filistijnen hoeven te helpen, echt ik haat jullie. Voor ever.
Dus al twijfelend of ik die Tena Lady echt nodig ben fiets ik richting sportschool. Ik wil niet. Ik wil naar huis. Ik wil patat eten op de bank. Ik wil roken. Ik wil ongezond zijn! En slank. Ik moet. In m’n hoofd vormt een woord met een K een U en een T. Heel vaak achter elkaar.
Om het perfecte plaatje van m’n in verval geraakte velletje compleet te maken krijg ik eerst gemene knijpers op geknepen. Niet 1 of 2 maar wel 3x. Want ja hee meid, je wil toch een goed beeld van je vetpercentage? Euh, nee!! Wil iemand dat weten? Ooit? Dus met deze introductie daal ik af naar de gym. Lamgeslagen. Dit.komt.nooit.meer.goed.
Nu ken ik wel wat oefeningen en ik zou dus zelf wel wat kunnen doen maar ik ken mezelf. Als 10 herhalingen makkelijker gaan dan 12 dan worden het er dus sowieso 10. Dus alle hulp om m’n vet vriendjes uit te schakelen is welkom. Deze komt in de vorm van ja hoe zal ik het zeggen. Je kent vast wel de film “The Devil wears Prada”? Dan kan ik je vertellen mijn Devil is de Prada van Keep Fit.
Ruim een uur lang hoor ik: “kom op Maris, je kunt dit.” “Niet laten gaan Mariska” “Hou vast! Hou vast!!” “Knijpen en persen!” Girl, have mercy with me. Zie je me niet stuntelen, zie je m’n rode kop niet. Hoor je m’n gezwoeg niet? Please laat me sterven, NU! Dit is erger dan bevallen. Ik zweer het je. Ik zei je toch dat mijn armpjes van spaghetti zijn? Er zitten echt geen spieren in m’n buik, weet ik zeker. De enige training waar ik goed in ben is m’n mond open en dicht doen en snelle koolhydraten kauwen. Maar the Prada Devil laat me niet uit haar vizier. Had ik echt zelf gevraagd aan deze mensen om me te helpen? What was I thinking?! Ik haat m’n leven.
Maar een dik uur later verder, I did it! Trots op mijn persoontje. En ik voel ergens weer het vlammetje weer branden. De drang om je doel te bereiken. Of het is m’n beginnende spierpijn. Dat kan ook.
De hele afgelopen nacht heb ik elk spiertje dat ik heb in m’n body gevoeld. Zelfs mijn voetzolen doen zeer. Ik wil terug kruipen in m’n holletje, een dikke trui aan doen en me niet laten zien. Ik wil m’n hoofd laten hangen en opgeven. In plaats daarvan steek ik een middelvinger op naar m’n vet vriendjes en m’n naargeestige gedachten en knuffel mijn knappe boy (de verantwoordelijke in de verhaal), pak een douche en ga de keuken in om een voedzaam ontbijtje te maken. Rocky won ook. And so will I.
