DE. BEVALLING.
Ola Village peopletjes! Omdat ik eigenlijk moet studeren voor een toets Natuur / Scheikunde ga ik maar een blogje tikken. Prioriteiten stellen zeg maar.
Jullie hebben nog wat te goed van mij. Een bevallingsblog. Had ik beloofd. En tja ik heb een motto in dit leven en dat is: wat je beloofd moet je doen. Maar hier komt ie dan!
Ondertussen acht maanden geleden, maar volgens mij kun je na tachtig jaar nog je bevalling tot in de nanoseconde voor de geest halen. Zo kon ik me dus ook heel goed de bevalling van Jae herinneren als was dat al dik 5 jaar geleden. Drie kwartier heeft ze gehecht! Dat vergeet je dus echt nooit meer. Al met al niet zo soepeltjes dus. Mede dankzij mijn eigen persoontje. Want ja als die het kan en die het kan en oh ja die is ook bevallen! Dan kan ik dat toch ook? Appeltje eitje.
Mijn moe zou zeggen: Het hele Russiche leger is geboren. True story. Lang verhaal kort verhaal. Als het aan mij zou liggen bestond het Russische leger uit niet meer dan een half persoon. Want ik wilde er halverwege radicaal mee stoppen. Met die herinnering in het achterhoofd besloot ik dat het deze keer wel anders zou gaan. (Ja ik beslis zulke dingen, plan en organiseer dat eventjes).
Dus. Ik google: hypnobirthing. Door middel van je ademhaling bevallen. Heel instagram staat er vol mee. Hele mooie filmpjes van vrouwen die in alle rust bevallen. Playlistje aan. Ademen. Bevallen. Baby. Ik zeg doen.
Uiteraard wonen wij weer in een boerengebied en strekken onze voorzieningen niet verder dan een gemiddelde patatboer. In de randstad daarentegen vliegen de hypnobirthing praktijken om je oren. Maar wie wil daar nu wonen. Tot ik via de verloskundige een adresje kreeg in Emmeloord. Een net geopende praktijk! Bingo girl! Dus ik maak een afspraak. Een probleem. De man moet mee.
Op een zaterdagavond. Wat lekkers erbij. Gewoon een lekker avondje.
I(k): Heey schat. Ik denk dat ik toch deze keer maar zwangerschapsgym ga doen.
M(an): Moet je doen. Als jij denkt dat je daar goed bij gaat voelen.
I: Ja dat denk ik wel. Maar ik wil niet op Urk.
M: Waarom niet?
I: Nou ja, ik ben ook al oud en zo en dan zit ik tussen al die jonge meisjes in. Ik heb wat in Emmeloord gevonden. Daar is de gemiddelde leeftijd ook wat hoger..
M: Moet je doen. Als jij denkt dat je daar goed bij gaat voelen.
I: De man moet ook een keertje mee..
M: Als dat moet dan ga ik wel een keer mee.
I: Oh wat lief! Ik heb me trouwens al ingeschreven. Maandagavond moeten we er zijn.
M: “geeft de blik”
I: Love you 2!
Er is niks gymnastierkerigs aan deze cursus. Je vagina is tijdens de bevalling een prachtige bloem die zich opent en je baarmoeder een ballon omwikkelt met een zijden sjaaltje en jij ademt de ballon zijn weg naar buiten. Schiet mij maar lek. Ik wist dat de man me kon vermoorden en ik schoof steeds een stukje verder weg om geen opflikker te krijgen. Gejankt van het lachen hebben we de terugweg naar huis.
Mijn uitgerekende datum was 29 februari. De oplettende lezer merkt gelijk op dat dit schrikkeldag is. No way dat mijn baby een schrikkelbaby zou worden! En toen was het vrijdag 28 februari rond 18:00 uur. Ik begon wat te voelen maar probeerde er niet op te letten. En stiekem weet je het gewoon. Het gaat beginnen! Dus ik heel snel al mijn pakketjes die nog retour moesten weggebracht. Ondertussen werd ik zo misselijk als wat en toen de man wilde bestellen maar ik heb toch even afgehaakt. Die patat speciaal is over een x aantal uur niet meer zo speciaal.
Op een gegeven moment toch maar even de verloskundige gebeld en die kwam zo rond 20:30 uur. Hoppa deze girl had alles onder controle en zou dit thuis wel ff fixen. Dus ik zat al hobbelend op mijn blauwe fitness bal mijn zogenaamde ballon in en uit te ademen en nog eens te ademen. Niks geen last. Dankzij de hypnobirthing! Tussen de weeën door vermaakte ik me prima. Dronk een kopje thee en was met de verloskundige aan het kletsen. De man was in geen velden of wegen te bekennen. Waarschijnlijk vond hij zijn aandeel in de cursus wel dusdanig genoeg geweest dat de hele bevalling geskipt kon worden.
Maar onze baby besloot zich niet aan een geboorteplan te houden. Mijn kereltje zijn hartslag schoot door het plafond. Wat nu? Naar het ziekenhuis en snel ook! Niks niet op je dooie gemak in je opeltje stappen maar met de ambulance. In mijn hele leven heb ik nog nooit echt wat gemankeerd dus eigenlijk vond ik het best wel gaaf. Ik vroeg haar of ik dan ook alle toeters en bellen erop mocht. Sirene, zwaailichten, de hele mikmak. En ja hoor, vanuit mijn slaapkamer zag ik de ambulance over het Toppad scheuren. Alles erop en d’r aan!
Dus ik zeg: op naar Zwolle! Euhm nee mevrouw, we gaan naar Sneek. Pardon? Ik heb toch echt duidelijk aangegeven van te voren dat ik geen Fries kind wil? Jammer voor je mevrouw maar de N50 is opgebroken en we hebben teveel haast dus Sneek it is. Gat en mijn second opinion was toch echt Hilversum zodat ik dicht bij de Red Sun was en gelijk sushi kon eten na de bevalling! Maar geen keuze want de hartslag van onze druktemaker ging hoger en hoger. Here we go. Had tussen de weeën door gewoon tijd om filmpjes en foto’s te maken als bewijs! Fijne bijkomstigheid was dat de man ondertussen ook weer opgeduikeld was en achter ons aanreed.
Vrijdagavond 22:30 uur komen we aan in het ziekenhuis. Ik ging ervoor om dit nog even voor 24:00 uur te fixen maar het ging iets anders. De boy was een sterrenkijkertje en persweeën bleven uit. Op ademen alleen zou de boy er niet uit komen en gelukkig hebben we dan de vertrouwde medicatie die wonderen kan doen. Na een x aantal momenten waarin ik liever had gehad dat ik sowieso zou stoppen met ademen was het dan zover.
Op 29 februari om 01:26 uur werd Jack op mijn buik gelegd. Wat een wonder! En wat was het een mooi gezond kereltje. Verliefd. Tot over mijn oren!
Heb nog wel geprobeerd om de datum naar 28 februari te krijgen maar van een Friese zuster win je het nooit. En zijn hartslag? Het is gewoon een aansteller. Geen idee van wie hij dat heeft;)
