Het leed dat op vakantie gaan heet.
Maanden kijk ik er naar uit, tenminste als we ver van tevoren hebben geboekt.. Onze reisjes naar de zon. En het ergste is ik ben niet eens een vakantiemens, maar daar kom ik elke keer pas weer achter wanneer ik weer met beide benen op Schiphol sta. Alleen al om de voorbereidingen zou het beter zijn als ik gewoon niet ging. Diverse lijstjes worden afgewerkt en het huis moet spik en span want ik wil schoon in huis komen. Net of we dan nog even vakantie hebben Not! wie houden we voor de gek en wat is dat voor iets doms? waarom doen we dat? na een week ligt de stof alweer te wachten en de wasmachine ontvangt ons met open armen. Maar goed ik heb nou eenmaal een paar keer per jaar die vitamine D boost nodig, en dat is ook echt de reden dat ik al jaren geld opzij zet omdat we onze oude dag en onze huidjes graag in de zon willen laten verpieteren, ja een mens moet blijven dromen toch. Gelukkig ben ik met de goeie getrouwd want die ziet die toekomst net zo rooskleurig in als ik zelf. Deze keer hebben we een middagvlucht. Ook wel eens fijn, want dan ben ik toch net even iets vrolijker dan s’nachts. Dochterlief doet in alles mee en ook mijn man laat ik met rust onder het rijden. Maar voordat ik er zelf erg in heb, heb ik mijn eerste kwade blik al uitgedeeld aan de dame van de parkeergarage, die haar belofte van 10 min wachten heeft verlengd met een half uur. Op het vliegveld aangekomen word het niet veel beter.. de eerste koffer rijd over mijn voeten en ik weerhoud me er niet van om deze meneer even duidelijk te maken wat ik hier van vind. nou kom op Diana, roep ik mezelf toe. voor je het weet lig je gestrekt op je ligbedje. We besluiten om nog even lekker te gaan eten voordat we moeten boarden en daar is het niet veel beter vertoeven, de caissière is in totale paniek wanneer ik vraag of ze er 20 cent bij wil.. “wat heb ik gevraagd”?? en “waar hebben ze jou vandaan geplukt”?..grrr.. Ik slobber mijn ondertussen koud geworden tomatensoepje naar binnen en wanneer ik een hap neem van mijn keiharde stokbroodje breekt er een stuk van mijn tand… waarom deed ik niet gewoon lekker ongezond mee met dochter en man die heerlijk zitten te smikkelen van een bord patat.. nee tegen mijn principes bijt ik mezelf toe, bedenkend dat mijn broodje en soepje 4 keer zo duur was en daar nu dus nog een tandartsrekening bij komt.. in vervolg neem ik gewoon die vette friet, verrek maar met je biologisch. We zijn in totaal nog geen 4 uur van huis en ik heb mezelf gigantisch op de kast gejaagd, ik erger me overal aan en dat zijn niet alleen de hormonen, nee dat is ook gewoon een deel van mijn karakter.. zo wil ik niet zijn…geef mij de kalmte van mijn man, die nergens om geeft en alles naar zijn woorden “van zich af laat glijden”. Hij is mijn rem, moge dat duidelijk zijn. Na 6 dagen zonnen , worden bediend en langs buffetjes en boulevards te hebben geslenterd ben ik er mee aan. Ons appartement heb ik aan kant, kleding is gesorteerd en de spullen in mijn beautycase liggen weer op alfabetische volgorde…maar we moeten nog 2 dagen… MOETEN herhaal ik in mijn hoofd. Nee, niks daarvan volgende week MOETEN we weer van alles. Vandaag en morgen MOET ik nog even genieten van mijn gezin, ik MOET genieten van het feit dat ik hier de ramen niet hoef te lappen, dat ik zo mijn bedje uit stap naar ons zwembad.. ik leg mezelf dit op met het idee in mijn achterhoofd dat de terugreis minstens zo plezierig zal zijn als de heenreis.
