Voorjaarsperikelen.
Eindelijk was die daar weer, mijn allergrootste vriend.. de zon ! niet normaal hoe je iets onaantastbaars zo kan missen. Mijn doorgewinterde gezicht was hier in Oktober al lang en breed aan toen, en heeft sindsdien ook op standje onweer gestaan. Maar ik lach weer en mijn spieren zijn langzamerhand ook ontdooit.
Zodra het mooie weer aanvangt betekent dit voor mij vooral ook dat er een giga schoonmaak aan zit te komen. De winter heeft een glanzende groene gloed achtergelaten op de oprit, en dat is dus absoluut niet mijn favoriete kleurtje. Ook lijkt er een klein oerwoud te zijn ontstaan tussen die akelige kleine klinkers waar ik al aardig wat aardappelschilmesjes aan heb versleten.
De ramen waren de afgelopen tijd vaak afgesloten door de lamellen, dit was niet alleen omdat ik anders niet normaal tv kon kijken maar eigenlijk vooral dat ik me dan niet kon storen aan het feit dat ze ubergoor waren. En na de laatste poging met de ijspegels aan mijn neus, beloofde ik mezelf het te laten totdat het weer eindelijk beter werd.
Mijn lijst met to do klusjes was nog groter dan mijn verlanglijstje voor moederdag en ik besefte dat ik wel wat hulp kon gebruiken. Vroeger verdiende ik mijn eerste centen met karweitjes doen voor andere mensen, en zelfs nu zijn er nog jonge meiden die niet alleen hun hand op kunnen houden. In vol ornaat stonden deze middag 2 dametjes op de stoep, vol trots gingen ze met een aardappelschilmes het onkruid te lijf. Mijn man noemde het pure kinderarbeid en ik vond het meer dan innovatief, verschil moet er zijn. Na gedane arbeid gingen de dametjes met hun zakgeld weer op pad, waarschijnlijk naar de dichtstbijzijnde speel-snoepgoedwinkel maar ach ze hadden het eerlijk verdiend.
Ik kieper een jerrycan kotterchloor over de tegels en achtervolg de chemische bende met de hogedruk, waar ik ook gelijk de ramen mee afspuit tot zowat de verflaag van de kozijnen af begint de bladeren. De lamellen kunnen weer veilig omhoog en ik kan weer naar buiten guuzen.
Alles is weer knap, heerlijk…ja ik hou van dit gevoel. Ik hoop toch echt dat er morgen geen regenbui deze kant op komt, want dan vreet ik letterlijk mijn haar op.
