Klein Azië in intiem Brazilië

Gre, wil jij een villagemom worden?

Oei was mn eerste gedachte. Hoe ga ik dat combineren met mijn column op de radio. Is het dan “leuk” genoeg om de column  over te schrijven naar een blog? Ja, misschien kan ik dat wel eens doen. Maar welke doelgroep leest nou villagemoms? Das duidelijk, types zoals ik. Uitgezakte, oververmoeide, carrière makende, wijnzuipende moeders. Hoofdzakelijk denk ik dan he.. het kan natuurlijk dat jij niet in deze categorie valt. Maar een ding is hier een gedeeld ding. We hebben veel leed. Vrouwenleed. En als ik het ook even goed inschat, houden we van het leed van een ander wat toch wel erg lijkt op die van jezelf.

Om mezelf even voor te stellen deel ik meteen een traumatisch leed. Haargroei. Heeerlijk op je hoofd. Maar verder dan onder je ogen en/of oren ben ik geen haar nodig. Al decennialang scheren vrouwen al dat onnodige haarzooitje weg. En wat een ellende! Die dag of tweede dag, voor the lucky ones onder ons, na het scheren. Hels!

Het is alweer een jaar of wat terug toen ik nog in de vis stond. Aan de fileerband komen de gesprekken altijd uit op poep, seks of rare dingen aan je lijf. Of dat ligt natuurlijk aan mij, want mijn zorgcollega’s momenteel delen ook dit soort onderwerpen.. anyway, we waren als vrouwen al snel over het onderwerp eens. Scheren is van de duuvel! Er moet een andere oplossing zijn. Google werd ingeschakeld en samen met een collega die net zo impulsief als mij is werd er een afspraak geboekt bij een waxsalon voor tweemaal de full brazilian. Geen idee, maar dat klonk alsof het een goede waxbehandeling zou zijn. De afspraak werd tactisch ingepland. Twee dagen voor een weekendje weg met de husband.

 Ik besloot als eerste te gaan. Een miniatuur vrouwtje met een aziatisch voorkomen stuurde me op de tafel. Allelgie? Mevlouw allelgie? Nee ik dink niet dat ik arreges allelgies voor bin doar benien. KLATS.. een dotte lava op mn jeweetwel! Stok? Mevlouw wilt u stok? Stok vool bijten?  Neeee wellint, zei ik met een verbeten rooie kop. De volgende tien minuten zijn een waas. Ik heb eens gelezen dat een traumatische gebeurtenis in je hersenen worden weggestopt..

Ze deed een beetje olie er op en ik kon weer ademen. Dacht ik! Mevlouw, omdlaaien en met die haaaaaanden, de billen spleiden.

Wat? Ik? Op mijn buik? Maar wat gaat u daar doen dan?

Ik was een beetje geïntimideerd door dat kleine mini aziatje en dus gehoorzaamde ik. Ik kreeg twee tissues om de zweetklauwen van mij grip te geven op mijn kadetten. En KLATS.. hete lava, daar.. je weet wel. Dat trauma is te groot om te verdringen. Ik draag het nog dagelijks mee.

Ondertussen zat mijn visvriendin in alle gerusten een blaadje te lezen in de wachtkamer. Ik moest recht lopen, lachen en heel tevreden kijken toen ik haar naar dat angstaanjagende aziaatje kon sturen.

De blik die zij mij gaf toen ook zij klaar was, was alleszeggend. Zwijgend rekende we af en waggelden naar buiten om eerst een peuk van een meter te roken. Zachtjes aan durfde we wat te zeggen. He, gre.. mos jie ok? JAAA ik mos ok ja! Zie et dingen e zien die mn man nooit van zo dichtbij mag zien!

Om ut waxavontuur af te ronden, bleek ik een gigantische allergische reactie te krijgen van het type wax. De volgende dag huilend bij de dokter voor zalf. Het weekendje weg werd anders dan de husband zich had voorgesteld.. dat kon je je vast wel bedenken.

Waxen, het is niet voor de poes!