Guzen.

Afgelopen vrijdag ging ik met mijn 2 zussen de jaarlijkse “ff guzen” (Nederlandse vertaling: even kijken) tocht doen. Omdat elke Urker, ja ik ook, guilty pleasure, nieuwsgierig is naar hoe een ander zijn huis heeft ingericht loopt het dus altijd storm bij de kaartverkoop. Het hele fenomeen “ff guzen” had ik persoonlijk nog nooit mee gemaakt. Wel kreeg ik ieder jaar een uitgebreide update van mijn moeder. Al vanaf het begin doet ze mee met deze huizentocht, samen met haar zus en de buurvrouw. Wie mijn moeder kent weet dat ze uitbundig kan vertellen. Eigenlijk praat ze gewoon snoeihard maar als ik dat hier neer zet dan krijg ik alsnog de witte klomp naar mijn hoofd. Geen nood, na jarenlange ervaring weet ik hoe ik deze moet ontwijken.

Terug naar de huizentocht. Dankzij moeders hadden we kaarten. Dus de 3 gezusters op stap. Ook al een hele bijzondere ervaring, doen we dus nooit. En dan kom je aan bij het eerste huis. Je weet dat deelnemers zich er volledig bewust van zijn dat ze 150 (heb ik van horen zeggen) nieuwsgierige Urker huisvrouwen / moeders over de vloer krijgen. Maar dan toch.. Het is gek om zo bij een wildvreemde de drempel over te stappen en in hun huis te gaan kijken. Want wat moet je zeggen? Niet alles vind je mooi. Zeg je dat dan ook of hou je, je van de domme en geef je een smalend “oh wat heb je het mooi” reactie? Je weet wel, zo’n reactie die je strot uitkomt als je op kraamvisite bent en je ziet een echt lelijke baby in de wieg liggen: “oh wat een LIEF kind”. Got you sister, nooit meer zeggen. Algemeen bekend dat je het kind dan helemaal niet knap vind.

Daar sta je dan. Bij iemand midden in de woonkamer die je niet kent. Mensenkinderen wat voelde ik me ongemakkelijk de eerste huizen. En de zussen? Onder elke oksel zat er eentje verstopt. Die heldinnen duwden mij naar voren want ik wist wel wat ik zeggen moet, aldus hun. Mijn ene zus opperde dat we ook niets konden zeggen. Dat vond ik dus echt niet kunnen. Al geef je een blijk van waardering dat de gastvrouw haar huis opengesteld heeft, op zijn minst. Minimaal.

Maar geloof me, op een gegeven moment valt alle schroom weg. Je huppelt rustig van keuken tot aan zolder, houdt hele conversaties met een volledig onbekende onder de inloopdouche van de andere volledig onbekende. En op een gegeven moment komt er ook nog commentaar, positief of negatief, je giegeltje uit. Want alle 149 andere vrouwen doen dat ook. Dus je gaat op een gegeven moment ook mee in the moment. Zelfs mijn beide oksels waren op een gegeven moment leeg. Stonden ze elk op een andere verdieping commentaar te geven. Zonder schroom gaan de zussen volgend jaar weer “ff guzen”. Moeders, jij regelt de kaarten. Een traditie is geboren.