Help! Ik krijg een kind!
Daar zit ik dan in de bank… wachtend op Jacob. Hij moet drie uur rijden om thuis te zijn. Ik vreet zowat m’n nagels op, om niet stiekem de foto’s van ons jongetje te bekijken. Deze waren namelijk gelijk naar ons toe gestuurd.
Help! Ik krijg een kind! Het is nog niet te bevatten.
Nadat ik voor de zoveelste keer uit het raam heb gekeken, zie ik Jacob aankomen. Eindelijk kan ik ons jongetje zien. We openen de foto’s en we zijn stil. Voor de mensen die ons kennen… wij zijn nooit stil. Nu waren we stil. Beiden zaten we met een dikke brok in onze keel te kijken naar het beeld voor ons. ONS KIND!!! De kapster in mij dacht: “hij moet wel even geknipt, lijkt zo een oud mannetje.”
Maar het gevoel van geluk was emotioneel en overweldigend.
Van nature wil je op het dak gaan staan, de grootste megafoon regelen en het wereldkundig maken, we hebben dit in eerste instantie nog even beperkt tot onze naaste familie. Niet lang daarna hielden we een feestje thuis voor onze verjaardagen. Die week erna zouden we immers naar Thailand om vakantie te vieren, dus leek het ons hét perfecte moment om dan het grote nieuws echt wereldkundig te maken.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik was hyperdepieper. Alle emoties die je bedenken kan, gierden als een razende door m’n lijf. De keuken zat afgeladen met visite. De meesten in de veronderstelling dat dit een verjaardagsfeestje was en een soort van afscheidsfeestje voor onze vakantie… wij wisten natuurlijk wel beter…. Mijn schoonzus Mirjam komt op een gegeven moment met een groot cadeau binnen. Dit was van tevoren natuurlijk gepland, maar het grote moment was aanstaande. Hoe zou de visite reageren op dit cadeau? Een blauw fietsje. Oh leuk een blauw fietsje. Huh? Wat? Een blauw fietsje? Wat? Waarom? Voor wie was dit blauwe fietsje? Jaaaaa het begon te landen.
WE KRIJGEN EEN JONGETJE!!! CHRIS IS ZIJN NAAM.
Gillen, janken, nog meer gillen en janken. Dit was zo mega gaaf. Kippenvel als ik eraan terug denk.
Het aantal cadeaus is niet op te noemen. Iedereen ging compleet los en Chris was er nog niet eens.
Van meerdere mensen hadden we gehoord dat vanaf het belletje de moeilijkste tijd aan zou breken. Eerlijk gezegd dacht ik dan: “wat een onzin zeg, je weet dan toch dat je een kind krijgt. Lekker nog even genieten met z’n tweetjes.” Eh…. NOT. Dit was echt niet te doen gewoon. Het kind is er. Alles in je wezen verlangt ernaar om hem op te halen en bij je te houden. Maar goed… dit was dus nog even niet aan de orde. We moesten nog een keer wachten. Nog één keer wachten op een belletje.
Gelukkig konden we in Thailand onze zinnen even verzetten. Weg van alle gekte en alvast een klein beetje wennen aan het idee dat we nu echt vader en moeder zouden worden. Dat gevoel kwam nog meer toen we terugkwamen van onze vakantie en zagen dat de slaapkamer voor Chris al klaar was gemaakt door familie en vrienden.
Na krap een half jaar (het was inmiddels maart) werden we gebeld. We konden de week erop al vliegen. Zoooo wat een stress in één keer weer…. Ik was bezig met een klant in de kapsalon, maar uiteraard wilde ik dit a la minute geregeld hebben. Dus met een schaar in de ene hand en de telefoon aan mijn oor regelde ik tickets bij de KLM.
Tickets regelen is het makkelijke gedeelte bij een adoptie.
Vorige keer vertelde ik al over de informatiestroom die je aan moet leveren over jezelf, je leven, je spullen etc. en dat dit dossier door de icab goed gekeurd moet worden. Deze informatiestroom gaat twee kanten uit. Zij wisten alles over ons, maar wij kregen ook de nodige info over Chris. (denk aan leeftijd, wanneer hij kon lopen, hoe vaak hij al een hoestje had gegeven en een snotneus had gehad, dat soort dingen) Maar ook zijn achtergrond.
Ieder land heeft zijn eigen regels als het op adoptie aan komt. Vanuit de Filipijnen adopteren heeft onder andere als eis dat je getrouwd bent en belijdend christen. Dat geeft een veilig gevoel. Je kind heeft een gemeenschappelijke basis; namelijk Christus. Als je kind dan ook nog de naam Chris(tian) draagt ‘de gezalfde’ of ‘volger van Christus’ en hij door gebed van onze kant en vanuit de organisatie die de regie heeft over de adoptie, op deze manier bij jou als ouders wordt gematched en geplaatst, is dit op zijn minst wonderlijk te noemen. Hij is namelijk echt uit ons gesneden weten we inmiddels.
Naast deze eisen, ligt er nog een heel pakket op je te wachten. Adoptie kost veel geld. Ieder land heeft een eigen tarief. Een groot deel gaat naar de adoptiestichting waarbij je aangesloten bent, zij doen veel voor je, maar ook gaat er geld naar het kindertehuis, de icab, de rechters en de advocaten. Verstandelijk gezien is het logisch, maar leuk is anders.
In principe hoefden we maar een paar weken in de Filipijnen te verblijven. Er zijn landen waar dit veel langer duurt, maar in ons geval dus maar twee weken. Aangezien wij niet vies zijn van een reisje naar een ver land waar je alleen maar slippers aan hoeft, leek het ons mooi om een maandje te blijven. Dit ook omdat we niet precies wisten hoe het verloop zou zijn en de wenperiode met onze Chris. Wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben.
In maart vlogen we dus die kant op. De eerste drie dagen waren we nog met z’n tweetjes. Dat was top! Zo konden we eerst acclimatiseren. Gemiddeld genomen, zit er ongeveer drie dagen tussen de eerste kennismaking en de overdracht van het kind. Hier gingen wij dus ook gewoon van uit.
En dan is de dag van ‘de bevalling’ aangebroken. We gaan kennismaken met ons kind. Onze zoon.
Voordat we daadwerkelijk onderweg waren, moesten er eerst nog even wat dingen aangeschaft worden. We konden niet met lege handen aankomen. Voor alle kinderen in het tehuis hadden we cadeautjes en snoep meegenomen. Voor de verzorgers een hele grote taart. Wij zelf moesten in de zinderende hitte zeer degelijk en bedekt gekleed zijn.
Bepakt, bezakt en bezweet kwamen we uiteindelijk bij een groot wit pand aan. Het zag er knap uit. Zonder een woord tegen ons te zeggen, werden we in een kantoortje gezet en gingen we er maar van uit dat we moesten wachten.
Je kan natuurlijk nagaan, dat de spanning om te snijden was. We waren zo verschrikkelijk zenuwachtig… hoe jongens… als ik er aan terug denk, voel ik het gewoon weer.
Door het raam achter ons, zagen we Chris op de arm van zijn verzorgster onze kant op komen. Met een veel te hoge, ietwat gemaakte stem hoorden we haar zeggen: “Haaaaai mommy and daddy.”
In eerste instantie bleven we op afstand om Chris te laten wennen, maar na wat speelgoed tevoorschijn gehaald te hebben, kwam meneer los. Binnen no time waren we alleen in de ruimte met hem en moesten we hem zelfs al corrigeren. (uh uh Chris, Niet doen Chris) maar wat was hij verrekte knap! En voor het eerst konden we onze knul knuffelen en vasthouden.
Dit moment was ook opgemerkt door moeder overste. Ze zag dat er een klik was en dat het goed ging. Resultaat was dus dat we Chris gelijk mee mochten nemen. Lichtelijk in shock, maar mega blij dat we hem niet meer af hoefden te geven. Ons kind mocht gewoon lekker met ons mee.
Na nog wat formaliteiten en wat stapeltjes geld lichter gemaakt te zijn (deze zagen we niet aankomen), besloten we de drukte achter ons te laten en de rust van het hotel op te zoeken.
Chris was heel erg uitgelaten. Rennen, lachen en gek doen. En wij?
Wij waren alleen maar dolgelukkig. Ons kind… EINDELIJK.
De rest van de reis, moesten we nog naar de ambassade voor zijn paspoort en hebben we voornamelijk heel veel vakantie gehouden, tripjes gedaan op de scooter, watervallen bezocht en omdat we een rugtas hadden waar Chris in kon zitten, kon hij gewoon overal mee naartoe.
Ook het eten en slapen ging erg goed. Daar maakte ik me van tevoren eigenlijk best druk om, maar alles verliep voorspoedig. Het leek wel een droom. Nou ja…. Behalve die keer dan toen hij heel ziek werd. Dat was beangstigend en werden we met onze neus op de feiten gedrukt dat we nu echt de zorg voor dit kind hadden (en hebben).
Tja en dan die terugreis…
Die was geweldig. Het personeel, het medeleven, de champagne en de aankomst op Schiphol.
Familie, vrienden, vreugdetranen, spandoeken en ballonnen om ons en ons zo gewenste kind te verwelkomen. Onze Chris, hier voor nu en altijd!!!
Jacob heeft tijdens onze reis naar de Filipijnen een blog bij gehouden over ons adoptie avontuur. Lijkt je het leuk om te lezen? Klik dan op de volgende links:
Manuelle Pasterkamp
Manuelle Pasterkamp, getrouwd met Hendricus, moeder van vijf kids; Indi, Sienna, Cees, Kensi en Kristi.