HELP! IK WIL EEN KIND!

Verliefd, verloofd, getrouwd.

Huisje, boompje, beestje.

Reisje hier, reisje daar. Geen vuiltje aan de lucht. Living the dream kan je gerust wel stellen.

Na verloop van tijd kwam er toch dat vage knagende gevoel van een gemis dat we eigenlijk niet kenden. Een kind.  Na wat hormoonkuren om de zaak op orde te krijgen verdagen we in de medische malle molen, steeds weer zonder het gewenste resultaat.

Tijdens dit ziekenhuistraject komen we tot de conclusie dat we iets nodig hebben om naar uit te kijken… nou ja zie het ook als een soort beloning voor de gedane arbeid, stemmingswisselingen, hormonale toestanden en ellende en we komen al snel met het idee om tijdens dit hele gedoe weer verre reizen te gaan plannen. We deden dit natuurlijk al, maar hoe heerlijk is het om lekker even weg te gaan van dit alles en je zinnen te verzetten, een pleister op de wond zullen we maar zeggen.

Na de tweede poging, ergens in 2009, boekten we een trip naar Costa Rica.

We genoten van de reis en van elkaar. In de laatste dagen van die reis waren we aangekomen in het Caribisch gebied. We zaten aan de kust op het balkon van een rieten hut, daar kwamen we tot het besluit om te gaan adopteren.

Ondanks dat ik nog één poging mocht doen, was ik er eigenlijk gewoon klaar mee. Het was mooi geweest. Ons besluit stond vast. We gaan adopteren.

Er viel een ontzettende last van ons af. Na deze beslissing wisten we gewoon dat wat er ook zou gebeuren, het is goed. Geen onzekerheden meer, zou het wel of niet gelukt zijn… het is goed. Samen staan we sterk, wij komen hier doorheen. Met z’n tweeën hebben we het al ontzettend goed, een kind erbij zal dit alleen nog maar versterken. Met dit in ons achterhoofd en de liefde voor verre reizen maken, ging ons plan verder.

Om onszelf te beschermen, besloten we om zoveel mogelijk voor onszelf te houden. Dit deden we al tijdens het ziekenhuis traject en nu ook weer met de adoptie. Waarom zou je überhaupt zoiets groots niet willen vertellen, zul je je misschien afvragen… nou ten eerste omdat het gewoon mega persoonlijk is en ten tweede… omdat het gewoon mega persoonlijk is…. Als je als kapster werkt en ook nog eens op Urk woont, kan het voorkomen dat je tijdens je werk heel erg lastige of confronterende vragen krijgt… daar zit je op dat moment dan gewoon niet op te wachten. Dus pokerface opzetten en doorgaan met die banaan.

Na inmiddels twee jaar in het adoptieproces te zitten, de nodige (verplichte) cursussen te hebben afgerond, hebben we onze omgeving pas verteld hoe de vork in de steel zat. Ik hoor je denken: waaaat? Pas na TWEEE jaar? Ja mensen, dat is nog maar het begin van alles.

Maar goed… na twee jaar vertelden we onze omgeving dus dat we een kind gingen adopteren. Wow.. dat was fantastisch. Iedereen was mega blij, we kregen zelfs cadeaus. De ‘zwangerschap’, lees ‘olifantendracht’ kon beginnen. Tijdens deze ‘zwangerschap’ hadden we toch wel echt een heel groot voordeel in vergelijking met de moas… wijntje en een sigaretje… meer zeg ik niet.

Toch zijn sommige mensen ook gewoon heel lomp. Zo, trof ik bijvoorbeeld op een verjaardag een dom wicht aan die zei dat een adoptiekind nooit als je eigen zou voelen… echt… als je eens wist in wat voor proces je zit tijdens een adoptie, laat je zulke opmerkingen wel achterwege. Stom wijf. Ik hoop dat ze dit ook leest trouwens… stom wijf. Wacht nog één keer… stom wijf.

Voor de rest werd eigenlijk alleen heel veel gevraagd: “hoe lange nog?” Dat hoe lange nog, duurde nog eens vier jaar.

Pffff wat een tijd, als ik er nu aan terug denk. Het inschrijven, de verplichte cursus, het aanmaken van een dossier, kinderbescherming,  een stichting zoeken met wie je in zee gaat.

De ellenlange vragenlijsten die je in moet vullen, welk land wel, welk land niet. Hoe lang wil je in het land verblijven, hoe oud mag je kind zijn, mag het kind mankementen hebben (eh…whut?) En dan een lijst met mankementen die je mag af gaan strepen…. Klinkt surrealistisch toch. Toch is het echt waar.

We hadden niet echt een voorkeur uit welk land het kind mocht komen, maar wereldkinderen kwam zelf met de optie Filipijnen. Tja en dan kom je van de ene wachtlijst op de andere. Iedere keer als je denkt dat je er bijna bent, dan is het nog maar een begin van een lijst om vervolgens op een andere lijst te komen.

Dan komt het moment dat je eindelijk op de laatste wachtlijst komt. Er moet een gigantisch dik dossier gemaakt worden. Dit is voornamelijk heel veel papierwerk. Psychologische testen, brieven van de dominee, vrienden en familie, foto’s van al je bezittingen en familieleden, eigenlijk teveel om op te noemen.

Nu ik erop terugkijk was ik in die periode ontzettend druk en opgefokt. Alles moet kloppend zijn en in een dossier passen, dat onder allerlei vreemde ogen komt. Voldoe je wel aan een bepaald plaatje? Staan alle handtekeningen in het juiste hokje? Het idee dat je dossier en jijzelf perfect moet zijn om een kind te mogen krijgen, vergt verschrikkelijk veel van je. Het was een stressvolle tijd met ups en downs. Dan heb je elkaar echt wel nodig om steun te vinden. We waren enorm opgelucht toen ons dossier goedgekeurd was door de icab (een overkoepelende organisatie binnen het adoptiegebeuren) en in de Filipijnen was aangekomen.

Yes. Ik kon weer ademen.

Ready to rumble. Klaar om een kind te krijgen, kom maar op.

Dagen worden weken… weken worden maanden… en maanden worden jaren.

Je kan wel zeggen dat ons geduld flink op de proef werd gesteld. Op een gegeven moment ben je het zo zat! Twijfel begint te komen. Moeten we dit nog wel willen? We hebben het toch goed samen. We besloten om toch maar weer een reis te gaan boeken, zodat we onze zinnen konden verzetten. Heerlijk! De reis stond gepland voor eind oktober 2016. We hadden er zin in.

En dan is het maandag 17 oktober 2016. Die dag at ik bij mijn moeder. Mijn telefoon had ik niet mee. Eenmaal thuis zag ik dat ik 27 gemiste oproepen van Jacob had. Aan een eventueel kind dacht ik op dat moment niet. Ik zag wel mijn reisje in duigen vallen, omdat ik dacht dat Jacob zijn poot ofzo gebroken had. In gedachten baalde ik al, maar goed… eerst maar eens kijken wat de stand van zaken is.

Ik bel Jacob op en die begint zijn relaas met “Marie, ga even zitten.” Nog steeds was ik er stellig van overtuigd dat hij iets gebroken had, misschien zelfs wel zijn been en zijn arm of wel meer nog, hij klonk zo mega serieus. Okay. Ik zit. “Weet je nog dat je afgelopen weekend voor de miljoenste keer dacht dat je misschien zwanger was?” Ik frons een paar keer… “Nou, je bent zwanger. Van een jongetje.” Eh.. zucht doe even normaal. “Maria… serieus, we zijn gebeld!!! We krijgen een jongetje!”

Daar zit je dan. Alleen in huis. In verwachting van een jongetje uit de Filipijnen. Jacob was drie uur van huis. Ik wilde het van de daken af schreeuwen.

Ik keek op mijn telefoon en Manu appte net dat ze alleen thuis was. Aangezien die naast me woont, rende ik die kant op. Ze stond bovenaan de trap met een sopdoek en ik kon nog soort van uitbrengen: “we zijn gebeld.” Jankend en juichend stonden we te knuffelen, want na al die jaren was er dan eindelijk een kind op komst.

(nu je hier toch bent… Wij willen de tweede kamer vragen om het besluit tot tijdelijke stopzetting van interlandelijke adoptie per direct terug te draaien en ervoor te zorgen dat kinderen die aantoonbaar zorgvuldige internationale adopties in Nederland nieuwe gezinnen kunnen vinden deze kans niet wordt ontnomen. Teken onderstaande petitie).

https://petities.nl/petitions/wel-interlandelijke-adoptie?locale=de&fbclid=IwAR2owLhMZqRm5WaOqd8GN3pzGfAVCIM8vbb0PnOM8PLux_xHSAlfzir09x8