HPV, PAP & CIN

Verjaardagen zijn leuk tot je negentwintigste. Daarna tel je niet meer want die dertig is een dingetje hoor. Je mooiste jaren zijn geweest. Wat kan ik met weemoed terug denken aan de tijd toen ik een tiener was of begin twintig. Niet om wat te zeggen maar ik was bloedje knap. Een figuurtje waar Doutzen Kroes een moord voor doet en geen hangend velletje aan mijn lijf. Maar jongens jongens wat was ik dom. Want denk je dat ik het zelf zag? Nee natuurlijk niet, ik zag (als ik heel hard trok), een vreselijke vetribbel. Monsterachtig in zijn proporties. Afgrijselijk. Dus zat er maar één ding op wanneer je naar strand ging. Je buik inhouden. Op je buik liggen. En als het echt niet anders kon en je moest zitten dan wel demonstratief je armen voor je buik houden. Zodat niemand je monsterlijke vriendje kon zien. Dat je met gemak in maatje 34 gleed en op zijn hoogst 50 kilo woog deed er niet toe. Ik was DIK! Als ik nu een foto zie van toen denk ik alleen maar; wat was ik dom!! Waarom genoot ik niet van mijn lijf? Van mijn knappe spontane bekkie. Van mijn heerlijke strak in het netje gevormde borsten? Damn girl, was een beetje trots op jezelf!

Maar dat soort dingen zie je dus pas als je de dertig gepasseerd bent. En ik moet zeggen dat ik het wel fijn vind dat ik niet meer die jonge onzekerheid over me heb. Vind het wel prima zo. Elke morgen lach ik tegen mezelf in de spiegel en vind ik mezelf best een aardig wijf. Dat ik geen Victoria Secret model ben kan ik mee leven. En gelukkig, voor mij, is die hele show toch taboe geworden dus hoef ik geen goals voor mezelf te stellen. 

Ik stel andere doelen. Zo was mijn doel om mijn dertigste verjaardag in New York te vieren. Kei leuk. Dacht mijn baarmoeder na zes jaar plotseling anders over en die besloot zich toch maar eens te vullen met een deel van mij en van mijn man. Uiteindelijk heeft dit zich gevormd tot een bijzonder goed gelukte dochter. Maar op de dag dat ik dertig werd vierde ik mijn verjaardag groots. Niet New York groots maar lichamelijk groots. Ik was dertig en 12 dagen oud toen de dochter geboren werd. Je begrijpt dat er geen vliegmaatschappij was die mij toe wilde laten op hun vlucht naar New York.

Een ander groots moment wanneer je dertig wordt is het ontvangen van een brief van bevolkingsonderzoek. Voor de meelezende mannen (kan het me niet voorstellen na bovenstaande alinea’s maar goed, ik oordeel niet): net zoiets als een blauwe van de belastingdienst maar dan erger. Wanneer je die brief krijgt dan weet je dat het gedaan is met je. Wanneer je mee moet werken aan lichamelijke onderzoeken dan is je beste tijd geweest madame. Vanaf nu liggen er vaker eendenbekken op de loer dan andere snorkels. Op je rug en niet voor de leuk. Het is een klinische bende, koud en akelig. De horror. Men noemt het een uitstrijkje. Of er gestreken wordt? Stel je er niet te veel bij voor. Maar voor mij was het een geluk bij een ongeluk dat ik net bevallen was en dus niet hoefde. Kan het me ook niet voorstellen dat er ook maar één persoon op de hele wereld happy zou worden van een partijtje strijken in een uitgescheurde koe die net gered is van de slacht. Dus uitstellen die bende.

Mocht alles goed gaan in je leven dan word je ook een keer vijfendertig. En dat is nog veel erger dan dertig. Waarom? Je beland aan de verkeerde kant van de dertig en gaat keeeeeeeeeeeiiiihard naar de veertig. Dat getal waar iedereen, die aan de goeie kant van de dertig staat, doodsbang voor is. Iets te hysterisch verwoord uiteraard want ik kijk er best wel uit. Misschien omdat dat getal ervoor staat dat ik dan klaar ben met mijn opleiding. Kan er iets mee te maken hebben. Ook kan ik er naar uitkijken dat mijn kinderen dan wat groter zijn en ik meer vrijheid krijg. Love vrijheid! Ik droom er dus over. Voor nu, vijfendertig it is. Maar het lot bepaalde dat mijn baarmoeder ook deze keer gevuld was met een baby en ik dus weer uitstel van executie kreeg van bevolkingsonderzoek. Deze keer dacht ik wel van, oké oké… Dit ga ik even uitstellen en daarna ga ik het echt laten doen! Zo gezegd zo gedaan en ik kreeg netjes na de geboorte van Jack een oproep. Die ik keurig in het vakje ongeopende post heb gedeponeerd.

Mensjes van vijfendertig krijgen vaker dan mensjes van voor de dertig te maken met opruimwoede dus na een aantal maanden (zo vaak heb ik dus ook weer geen last van die opruimwoede besef ik me) begon ik ijverig overvolle laatjes op te ruimen. Op dat moment kwam ik de uitnodiging weer tegen. In een helder moment kreeg ik het briljante idee om een afspraak te maken voor het uitstrijkje dat ik al zes jaar uitstelde.

Nou mag je van mij gerust weten dat ik de dokter haat. Niet zozeer de dokter zelf, vind haar, denk ik, een leuk mens maar ik ga nu eenmaal niet zo graag naar de dokter. En al helemaal niet naar de gynaecoloog. Ik heb te vaak in zo’n stoel gezeten dat ik er misselijk van word als ik er maar aan denk. Maar deze girl heeft het gerockt hoor. Een stoere badass die geen koude zweethandjes had. Niks niet! Misschien een heel klein beetje maar dat zag niemand. Hoppakee, ik ben er vanaf!!

En toen werd ik vorige week gebeld door de dokter. Na twee oproepen was het toch wel duidelijk dat ze echt voor mij belden en ik nam op: “Mevrouw, we hebben de uitslag binnen van uw uitstrijkje en het is niet goed. Er zijn verkeerde cellen aangetroffen.” Oké. Dat kan. Afspraak. Prima. Volgende week gelijk. Ja hoor. Best. Doei.

Me van geen kwaad bewust. Krijgen wel meer vrouwen. Niks ergs aan. Maar dan ga je malen. Google je suf. Deze sukkel heeft natuurlijk niet gevraagd wat de score was. Ja wist ik veel. Leerde ik van het internet. Dus de volgende dag gebeld. Ah daar kan ik wat mee met mijn buddy google. En bij de uitkomsten van diezelfde google ga je spontaan alvast liggen. Nou vriendin, de Giggle at my Funeral playlist op Spotify is bijgewerkt hoor!

Wanneer iemand zich ooit nog eens afvraagt hoe het kan dat ik een burn out heb gekregen? Mijn brein loopt altijd stappen vooruit. Geen twee stappen nee een stuk of vijventachtig! Dus de rouwkaarten liggen bijna bij de drukker, de locatie bedacht en de instructies liggen klaar. Ik twijfel nog bij het stukje van te ruste liggen op een wit hemelbed, zachtjes kabbelend afvarend vanuit San Giulio om op het Ortameer door middel van een brandende pijl dramatisch in vlammen op te gaan. En Coldplay moet toch echt wat aan hun tarief gaan doen want het is niet te doen om die gasten in te huren om een paar nummertjes te komen spelen. De genodigden weten wie ze zijn:) 

Hold your horses vriendin. Laten we ff eerst naar de gynaecoloog gaan.

Daar zit ik dan. Een hele vriendelijk gynaecoloog stelt me een miljoen vragen. Nee meneer. Nee. Nee meneer ook dat niet. Ik ben de perfecte klant. “Heeft u nog vragen aan mij mevrouw?” Ja eigenlijk wel! “Wat heeft u vanmorgen ontbeten?” De beste man kijkt me licht verwonderend aan. Prachtig vind ik dat. Die faces bij onverwachte vragen. Tijdens mijn vorige baan deed ik altijd de sollicitatiegesprekken. Toen was het ook altijd een sport van me om een beetje gekke vragen te stellen die totaal niet relevant leken te zijn. “Wat is je lievelingsserie op Netflix”? “Waar ligt je telefoon als je naar bed gaat?” “Wat ligt er op dit moment in je koelkast?”. Echt het zegt zoveel over een mens! Weet je een beetje wat voor vlees je in de kuip hebt zeg maar.

Afijn een paar grappen verder kijken we met een reusachtige microscoop naar mijn baarmoeder. Kan ik ook eens de trut zien die me zo vaak het leven zuur heeft gemaakt. En wat denk je? Ze flikt het weer. Waar anderen een prachtig rode baarmoederhals hebben zit die van mij tjokvol met witte verkeerde cellen. Geen rood plekje te zien. “Niet goed” zegt mijn vriend de gynaecoloog. “Slechtere score had je niet kunnen krijgen.” BAM! Dan hou je toch even een paar tellen je foute grappen voor je en slik je even.

Maar.. niet goed is niet dood. Hij kan me behandelen en dan kan het zijn dat mijn baarmoeder gewoon weer een mooi glimmend rood belletje is. Als ze er een keer uit moet dan kan ze in de kerstboom. Dus voor de genodigden; zeg maar doei tegen je tripje Italië. We gaan branden, snijden, happen in die baarmoederhals tot alles weg is en dan kan ik gewoon zwemmen in het Ortameer in plaats van drijvend op een wit hemelbed. Ik trek voor de vergelijking wel een witte bikini aan en stuur jullie een foto:)

Op de terugweg naar huis brul ik keihard mijn lievelingssongs mee. Dank ik de Here zo allejoekelse vaak dat er zoiets is als een bevolkingsonderzoek en dat ik behandeld kan en mag worden. En roep ik iedereen op die dertig wordt en een brief krijgt deze niet te negeren maar het echt dat uitstrijkje te laten doen! Je doet dit voor jezelf. Je redt er jezelf mee. Heel vaak is het gewoon goed maar het kan ook anders zijn. Ik heb ook geen klachten gehad. Mankeer helemaal niks en toch is het er. Net als een elektrische auto. Die hoor je niet maar ze rijden je wel degelijk van de sokken. 

Ze noemen baarmoederhalskanker niet voor niets een sluipmoordenaar. Be the badass sniper.