Knaken..
Laat ik het maar gelijk zeggen. Ik ben een knaker.
Als ik tijd heb en ook als ik geen tijd heb dan verzin ik weer eens een project. De ene voer ik uit, de andere beland op de stapel van nog uit te voeren projecten. En dat zijn er veel. De projecten variëren van klein naar groot. Een muurtje verven prima maar dat ene muurtje betekent altijd een hele andere ruimte. Met andere spullen, andere styling en dus een compleet ander begroot budget. In mijn hoofd lijkt het altijd veel makkelijker en sneller dan het daadwerkelijk is.
De afgelopen anderhalf jaar keek ik, terwijl ik heerlijk horizontaal gestrekt lag, naar het plafond van mijn overkapping. Iets met lelijke houten platen. Ergens wist ik wel dat het een berg werk zou zijn. Waarschijnlijk ook de reden dat ik het steeds voor me uit schoof. Totdat.. een gezellig avondje voor het kacheltje onder diezelfde overkapping met beste moat, interieur designer en geniaal talent in 1 een complete verbouwing wordt uit bedacht. Zo gaat het nou altijd. En heel toevallig heeft hij zijn kleurenwaaier mee. Echt toevallig. Wat niet toevallig is wat er de volgende dag gebeurt. Dan sta ik plotseling op de verf afdeling van de bouwmarkt. En de verfmengmachine draait op volle toeren. Gewapend met mijn zojuist gekochte attributen kom ik overenthousiast thuis. En daar tref ik de man. De man die ook die bewuste avond onder de overkapping zat maar zich nergens mee bemoeide. Diezelfde man kijkt heel moeilijk. En zucht. Die man ziet zijn weekje vakantie al in duigen vallen. Dus die man geeft al gelijk aan dat hij zich nog steeds nergens mee gaat bemoeien en dus ook niks doet. Prima beste man. Ik heb dit voor de kost zo goed als af. Het is ondertussen 10:30 uur maar ik ben vol goede moed. Deze vorm van positivisme is kenmerkend voor mij bij de start van een project.
Laat ik maar eerlijk zijn. Als het tijd is voor de kost om 13:00 uur (die ik niet heb gemaakt want ja druk druk met mijn project) is er 1/65 deel gedaan. Ik zucht. Waar ben ik aan begonnen? Maar gooi mijn tanden bloot en lach. Niks laten merken aan de man. Niks! Maar van binnen jank ik. Wat een ellende! Waarom laat ik dit niet voor me doen?? Op die vraag kan ik wel antwoord geven, ik ben een knaker. En die beknaken alles zelf.
Aan het einde van de dag ben ik een nek hernia en een bijna scheiding rijker. Was ik maar een mooi geschilderd plafond rijker dan had het me nog wat opgeleverd. Maar ook dat is niet van toepassing. Het plafond is voor een kwart in de grondverf gezet. En de pot verf is leeg. Echt, je hoort de verf wegzuigen naar andere oorden. Wat je ook hoort is de man. Die man die zich nergens mee zou bemoeien is behoorlijk sterk aanwezig qua commentaar. “Kijk uit voor dit” / “dat moet zo!” / “wat loop je te knaken” / “Is dit nou wat je wilt dan?” / “snap niet waar je aan begonnen bent” / “weet je dat er verf op die nieuwe straat ligt? Dat ruim je toch wel op”. Zoals ik al zei, een bijna scheiding. Als we mee zouden doen aan een klus programma op rtl4 dan gooien we geen hoge ogen vrees ik.
Niet alleen de man zit me dwars. Ook de zoon kan er wat van. Als ik ook maar denk aan verven dat komt hij aan stuiteren om de vandaal uit te hangen. Kwasten stelen, kranten vol verf door het huis heen gooien, met gevaar voor eigen leven bovenop de trap klimmen en zich laten storten. De combinatie verven en dus afwezige moeder is een ticket naar vrijheid voor hem. Ik ben dus meer bezig met puin ruimen dan met verven. Dat vereist drastische maatregelen. Er wordt alleen nog geverfd als de heren slapen. Dat kunnen ze beide gelukkig heel goed.
Geen commentaar bruisende man en pre puber babypeuter is een droom voor knakende amateur schilder Mariska. Middagen lang (grond) verf ik er op los. Liters verf rol ik er door heen. En ik blijf rollen. Ik blijf knaken. Een professionele schilder had hier waarschijnlijk een dagje over gedaan maar bij mij verstrijken er drie weken. In die drie weken zie ik gestaag het werk vorderen naar het beeld dat zich al maanden in mijn hoofd had vastgepind. En elke rol die ik maak met het rollertje wordt ik trotser. Het is misschien niet perfect maar ik heb het helemaal zelf gedaan! En de man? Terwijl die horizontaal gestrekt ligt onder mijn prachtig geverfde plafond zegt hij plotseling: “dat heb je goed gedaan Maris!”
Ik heb het nog nooit gedaan dus denk dat ik het wel kan. – Pippi Langkous
