Kost.
Zoals sommigen wel weten eet ik tussen de middag bij mijn moeder. Dat doe ik sinds Jae naar school is gegaan in september. Lekker makkelijk en zo zie ik haar ook nog even tussen de middag en kan ik haar zelf naar school brengen. Ideaal. Dan zou je dus zeggen dat ik tijd over heb maar helaas is dat niet zo.
Mijn grote verwonnen kind (lees echtgenoot) wil geen opgewarmde kost dus daar kook ik alsnog voor. Hij heeft het motto: het hoeft niet lekker te zijn, als het maar veel is. Dan is hij bij dus al ruim 10 jaar aan het verkeerde adres. Maar ik besef me ook dat hij elke dag hard werkt en het verdiend om goed en lekker te kunnen eten dus doe ik dat met liefde. Tot zover mijn emancipatie.
Groot voordeel is dat ik heel graag mag koken dus voor mij totaal geen straf maar juist een stukje ontspanning en plezier. Echter is er één klein obstakeltje..
Er bestaan geen grotere tegenhangers in eetsmaak dan wij. Waar hij het liefst zich vol bunkert bij de KFC maak je mij gelukkig met een culinair hoogstandje in een mooi restaurant. Bij het idee van lekker eten gaat hij naar de chinees in Emmeloord en tref je mij aan in de keuken met een mooi stukje vis. I told you so.. een groter contrast bestaat er niet.
Bij het ontbijt sieren banaan-havermout-ricotta pannenkoekjes met frambozen, bessen en allerlei andere soorten fruit mijn kant van de tafel. Zijn kant bestaat uit gebakken spek (inclusief het uitgedrupte vet), mayo en ham-kaas croissantjes. We delen wel samen de vers geperste sinaasappelsap, dat dan wel weer. Wanneer hij dit drinkt gaat het in één teug leeg en dat voelt hij tot in zijn haarwortels zegt ie. Hij is zo lekker gezond;)
Het idee van een tussendoortje is bij mij een stukje, een kleine portie, een hapje. Bij hem is dat een kilo. Wanneer ik de knijpworstjes haal dan heeft hij ze alle drie in één dag op. Een stukje buikspek is geen buikspekportie a la de boet. Nee dat is een snijplank vol. Dat dit stuk vlees 9 uur lang voorbereiding heeft gehad maakt hem geen worst uit want de plank is in no time helemaal leeg. Een all you can eat restaurant draait op hem verlies.
Afgelopen winter heeft hij weken gevraagd wanneer ik nou eens bruine bonensoep klaar wilden maken. Omdat ik zijn smeekbedes niet kan negeren heb ik dit uiteindelijk voor hem gemaakt. Op vrijdag een 6 liter pan vol met bonensoep. Op maandag was deze leeg. Ik zweer het je: niet door mij.
Het verschil is wel duidelijk denk ik. Hij houdt van veel en ik hou van mooi eten. Zeg nou zelf een vrouw opgeknapt ziet er toch ook beter uit dan wanneer ze ’s morgens opstaat na een gebroken nacht? De aardappels laten verpieteren en op je bord kwakken geeft nou ook niet echt zinnigheid tot eten. Wanneer je het een beetje aandacht geeft dan wordt zelfs die aardappel een beetje mooier. Alles wat je aandacht geeft groeit. Zo is dat met eten en zo is dat naar elkaar.
Dus sluiten we compromissen. Hij eet mijn soepjes van courgettes, pompoen, aubergines en alle andere verse groentes en ga ik met hem mee naar het steakhouse waar onbehouwen grote porties naar binnen worden geschoven. Het is een beetje geven en nemen. En eerlijk is aarlek, ik geniet ervan als hij mijn gerechtjes naar binnen schuift. Helaas soms zonder te proeven maar ik heb nog nooit geen eten weg hoeven te gooien! Als hij dan na het eten met een volle buik in slaap valt op de bank dan kan ik hem soms wel wat doen maar vind ik het stiekem ook best wel weer lief.
