Loes de Poes
Nee dit is geen bijnaam voor een niet nader te noemen onderdeel. Dit gaat over iets waarvan ik niet had gedacht dat het mij zou overkomen. Over Loes oftwel Lucy. En Lucy is geen poes maar een kat. Met een meisjesnaam maar dat maakt tegenwoordig niet uit. Misschien wilde hij nog wel transgender worden, je weet maar nooit.
Ten eerste. Een blog over een kat. Daar zit helemaal niemand op te wachten. Dikke prima. Dit is mijn blog en mijn site dus je mag hier adieu zeggen. Neem het je niet kwalijk. Ik lees zulke onzin ook namelijk niet.
Vorig jaar zijn we trotse ouders geworden van een lekkere knul. Een meisje hadden we al dus ik was helemaal compleet. Vond ik. De man en de dochter hadden besloten echter één gezamenlijk team tegen mij te gaan vormen en me dagen, weken, maanden lang te bestoken met propaganda m.b.t. jonge kittens. Whatappjes vol met filmpjes en foto’s van de meeste schattige jonge kittens propten, tot mijn grootste ongenoegen, mijn inbox stampensvol. Begeleid door zinnen als “Please moe, ik ben de gelukkigste Jae als ik deze mag” en “Moe, ik doe alles voor je als ik een kitten mag!”. Benadrukt door de man die hele plannen van aanpak voor me uitstippelde waarin continue werd benadrukt dat ik er echt niets aan hoefde te doen. Je voelt hem aankomen, ik ging overstag.
Op zaterdag 30 mei 2020 stapten we in de auto met onder onze arm een reistas met daarin een kitten. Een geheel zwart klein monstertje met een minuscuul klein wit vlekje op zijn borst. Lucy. Dat Lucy een mannetje was maakte niet uit, de dochter was vastberaden. Lucy was zijn naam. Toen ik maanden later de dierenarts belde of ze Lucy zijn ballen eraf konden halen waren ze lichtelijk verbaasd. “Bedoelt u niet de vrouwelijke voorplantingsdelen mevrouw?” Nee. Zijn ballen. Afkappen die bende.
Enfin, onze Loes was een klein zwart harig balletje dat het liefst naar buiten wilde maar dat nog niet mocht. Super handig in de zomer als je de terrasdeuren altijd open hebt staan. Er moest dus een plank voor. De man bouwde een constructie zodat Loes niet weg kon glippen. Dat deze constructie 1.40 meter hoog was, zijn vrouw een kleine 1.65 meter en hierdoor moeite had met het naar buiten komen was hij voor de goede orde even vergeten. Alles voor Loes de Poes.
Er was nog een dingetje. Loes was een coronakat. Toen wij hem ophaalden had hij in zijn 8 weken tijd alleen nog maar de bazin van het huis gezien. Loes was mensenschuw. We komen dus thuis en de dochter rent naar buiten naar haar vriendinnen. De man vlijt zich op de bank. En ik? Ik zit 2,5 uur naast het reistasje van Loes. De kat is zo bang dat hij zijn tas niet uit durft. Hier gaat het hele plan van aanpak al mis. Als sneeuw voor de zon zijn ze hun beloftes vergeten. De buit is binnen.
Loes de Poes had trouwens zo in een aflevering van Jambers (voor de oudere lezers onder ons) mee kunnen doen. Want ’s avonds na 22 uur veranderde het kleine harige zwarte bolletje in een torpedo van formaat. Alsof de geestenwereld om die tijd open ging en bezit nam van dat kleine bolletje wol. Als een raket vloog hij dan van de ene kant na de andere kant door het huis, niet te stoppen. Banken, stoelen, gordijnen. De hele wereld veranderde in een groot tango / capoeira toneel voor hem. 465 keer opstaan van de bank, nee zeggen en weer gaan zitten en binnen 5 seconden dat hele riedeltje weer herhalen. Echt het was de beste tijd van mijn leven. De man sliep gedurende deze periode. Lekker co-ouderschap.
Toen we op vakantie gingen ging Loes de Poes ook op vakantie. Naar een kattenhotel! Ja het mag wat kosten. Tijdens de vakantie kregen we regelmatig updates hoe het met Loes de Poes ging. Alsof ik daar op zit te wachten. De man en dochter raakten echter bij elk binnen gekomen berichtje volledig in extase. Bij het ophalen zei de eigenaresse van het hotel dat het een mooi klein katje was en bleef. Ik wilde haar hier nog eens uitnodigen want als je ’s avonds op de bank ging zitten dat jumpte er een huge zwarte kat op je schoot en je darmen schoten een meter omhoog door het gewicht. Bakbeest was het geworden.
Dan heb ik het nog niets eens over de kattenbak. In het begin schijt en pist zo’n beest op die bak. Als je dan ’s morgens net lekker hebt gedoucht, vervolgens een strontluier van je baby verschoont en je vervolgens beneden komt en je kan ook nog de drek uit die kattenbak opruimen mag je wel onder een hogedrukje. Gegarandeerd een fantastische start van je dag te pakken!
Maar net als baby’s worden ook kittens groot. Loes was niet meer bang, hij scheet buiten de deur en we hadden een goeie verstandshouding opgebouwd. Eind goed al goed. Mariska leidt een gelukkig leven met haar zwarte kat.
Tot twee weken geleden. Er is een kat gevonden bij het Toppad. Zwart met een wit biesje. Hij is aangereden. Dood. Gejankt als een klein kind heb ik. Wat vond ik dat erg. Mijn kleine zwarte maatje, nog geen jaar oud. Vervloekt oneerlijk vind ik het. En nu pas weet ik, je begrijpt dit alleen als je zelf een huisdier hebt (gehad).
Ik word ondertussen weer bestookt met foto’s van kittens. Een rode willen ze nu. Schiet mij lek.
