Blogs,  Manuelle

Puberende peuters en Peuterende pubers.

Ja mensen. Die peuters en die pubers en de combi van beide. Ik zit er midden in. De afkorting die mijn pubers hiervoor zouden gebruiken is FML. Het feit dat ik nu die afkorting gebruik, zou kunnen duiden dat ik in de pubertijd zit naar m’n menopauze toe. Geen idee, maar FML. Hij schiet zo af en toe voorbij in  m’n hoofd. Soms spreek ik em uit pure frustratie weleens uit. Herstel… dan gil ik em uit en grom ik er ook nog een beetje bij. Voor de mensen die niet weten wat het betekent…. Je hoeft niet te googlen, het is ‘schiet mij maar lek’, maar dan de wat grovere versie in het Engels.

Anyway… zo denk je eigenlijk nadat je de peuterfase hebt afgesloten bij een kind, deze nooit meer terugkomt. Je weet wel: die drammerige, niet luisterende, negerende, jankende, driftige, elsa van frozen, ik wil het nu! Ik hoef geen kost fase.

De “ik zal de vlag uitsteken als ze naar de basisschool gaat” fase.

Helaas mensen… ik zal jullie uit de droom helpen. Na de peuterfase, volgt er vaak een wat rustigere periode. Ze gaan naar school, krijgen vriendjes waar ze mee spelen. De pure verveling is voorbij, ze worden weer even voldoende geprikkeld om niet in huis de sfeer te vergallen, je bent best tevreden en je geeft jezelf af en toe dat verdiende schouderklopje (lees; schoenen, skinny, mom of flaired jeans,  gezichtsbehandeling, nieuwe set nagels etc) Je hebt je balans gevonden,  je hebt de kids prima onder controle… wat een gezeur van die andere wijven die het niet kunnen handelen. Maar gelukkig weet jij het zelf allemaal wel heel goed… consequent zijn, op tijd naar bed, strikt zijn etc etc jaaaaa jij hebt het helemaal…. Dat moederen valt allemaal best mee. Zwaar? Nee hoor, gaat prima. Druk? Mmm nee ook niet echt.

 Nu ik middenin beide fases zit, lig ik vaak te denken of ik dat nou allemaal wel goed heb aangepakt, jeweetwel… als je ’s avonds lekker in je schone frisse bedje ligt… je hebt het voornemen om lekker te gaan slapen, maar dan gekweld wordt door allerlei gedachten. Niet alleen van de afgelopen dag, maar van de jaren die ervoor lagen en de jaren die nog zullen volgen. ‘Heb ik ze eigenlijk wel genoeg geknuffeld? Was ik te streng? Had ik de zweep moeten gebruiken i.p.v. de pollepel? Of toch langs de stuc-muur halen. Ben ik te soft? Zeg ik te vaak nee? Was het niet raar toen mijn kinderen aan het soppen waren, dat ik lekker lag te netflixen? Geef ik te snel toe? Ben ik eigenlijk wel een goede moeder? Maak ik er niet een kapzootje van? Zei ik nou echt ‘flikker even op’ toen mijn kind vroeg of ik wilde helpen met huiswerk? (in mijn verdediging… het was een formule van economie) Zullen ze het wel redden eerdaags? Had ik nou moeten schelden? Was het eigenlijk wel terecht?

Nu we in een wereld van angst en muilkorven leven, rellende jeugd en eenzame ouderen… Was dat nou wel zo wijs…. 5 kinderen? Mijn moeder zei eens tegen me: des te meer kinderen een moeder heeft, des te minder moeder hebben de kinderen. Met die wijsheid kwam ze na de geboorte van mijn vijfde kind…. Ik denk dat ze bedoelt zal hebben: Manu, je hebt nu een groot gezin, gebruik je gezonde verstand.

 Wat ik nu niet goed doe, moet ik dus anders  doen als mijn puberende peuter verandert in een peuterende puber.

Want laten we het eens over mijn peuterende puber hebben. Ik doel dan voornamelijk op mijn tweede dochter in de leeftijd bakvis (13 jaar). Op het eerste oog zie ik een goed gelukte, knappe, ook nog eens intelligente, op zoek naar gezelligheid, bevestiging en goedkeuring, licht onzekere puber. Iets wat absoluut bij de leeftijd hoort. Deze dame dreef mij rond haar peuterpuber-leeftijd van 3 jaar ook regelmatig tot wanhoop. Soms belde ik jankend mijn moeder op. In pure hopeloosheid gilde ik weleens “wat moet ik toch met haar aan?” Deze peuterpuber stopte alleen niet toen ze op de basisschool ging. Toen we uiteindelijk tot de conclusie kwamen dat dit kind meer uitdaging nodig had en dus een klas lieten overslaan, kwam er rust in de tent. Soort van dan. Zodra de verveling weer toesloeg was het lazeren. Aanvaringen met de juf, die mij op een zeker ogenblik opbelde dat ze haar zo hard had weggeduwd dat ze om was gevallen. Ik, niet echt heel erg onder de indruk en herkenning had in de situatie, kon deze juf gelukkig gerust stellen dat het niet aan haar lag en dat ik het haar niet kwalijk nam. Het schuldgevoel dat ze had, herkende ik wel degelijk, maar ze was blij dat ik niet totaal over de rooie ging. Ik was blij dat ze me op de hoogte stelde van de situatie… mijn dochter had natuurlijk een hele andere versie op wat er plaats had gevonden. En wat doe je dan? Openlijk de juf in het gelijk stellen en je dochter eigenlijk een soort van middelvinger geven? Nee. Kan je niet maken. Tis je kind, je wilt het beste voor haar. Dus je gaat in gesprek. Je probeert uit te vinden wat er in dat hoofdje omgaat en waar dit gedrag vandaan komt.

Na jaren van denken ben ik erachter wat het is.

Ze heeft het van haar vader.

Van een appelboom vallen nou eenmaal geen peren.

Mijn schoonmoeder, toen ze nog leefde, vertelde vaak over hoe wanhopig ze werd van een zekere meester die iedere dag na school bij haar aan de deur stond. Zij stond altijd heel nuchter en eenvoudig in het leven. En had ook eenvoudige oplossingen…. Bij de eerste oplossing riep ze haar zoon erbij en vroeg hem: “heb jij dat gedaan wat de meester zegt?” Mijn man (haar zoon dus) schudde dan natuurlijk ‘nee’. Dus dan zei ze: “nou, hij zegt dat hij het niet heeft gedaan.” Voordeur ging dicht.

Die meester zal gedacht hebben…. Eh…. Wtf? In werkelijkheid werd bij het sluiten van de voordeur haar birkenstock uit gedaan. Deze landde dan meerdere malen op de billen van haar jongste telg. “Minne knul, hou daor nou urs mie op.”

In de navolgende weken werd de birkenstock ook weleens vervangen door een pollepel of diepvries lade, net wat ze voor handen had.

Toen ze opmerkte dat die uitgedeelde tikken eigenlijk een vorm van machteloosheid waren, ging ze over tot de volgende oplossing. Als ze de betreffende meester weer aan zag komen klepperen (ze woonden namelijk tegenover de school) deed ze de deur open en zei: Zet em maar aan het werk! Ik zie het tafereeltje voor me… De meester draaide om en sindsdien werd zoonlief (mijn man dus) aan het stofzuigen gezet. De school in kwestie had overal vloerbedekking, dus je kan bedenken dat dit een behoorlijke klus was. Hij heeft het overleeft en gezorgd dat zijn dna door is gegeven.

Want over dna gesproken; zo heeft onze bakvis nog een eigenschap van haar vader geërfd. Het is voor zowel vader als dochter onmogelijk, en dan bedoel ik ook echt onmogelijk om op tijd te komen. Het is een heuse verschrikking. Het ’s ochtends wakker worden is dramatisch te noemen en dan nog op tijd op die fiets stappen is een marteling. De woorden en ruzies die hier inmiddels over gevallen zijn, zijn inmiddels niet meer op twee handen te tellen. Als je dan denkt alles gehad te hebben, hangt een keer of drie per dag de school aan de telefoon over betreffende dochter. Uw dochter is voor de achtste keer te laat, zorgt u dat ze haar inhaal momenten nakomt? Nou beste meneer… ik doe werkelijk mijn best, maar het gaat gewoon niet. Om half 7 beginnen om haar te wekken, terwijl ze een half uur later nog steeds in standje bewusteloos ligt. Ook het plannen en maken van huiswerk is een drama, de chaos is alom en structuur staat niet in het woordenboek. Nu zul je denken… nou dan laat je haar toch gewoon koolhakken en op haar bek gaan? Ja… die heb ik geprobeerd. Wat denk je? Mentor aan de telefoon, mevrouw van Wiskunde aan de telefoon, zorg-coördinator aan de telefoon. Dat werd nog versterkt met de nodige mails en whatsappjes… en ga zo maar door. Intussen was ik dus 24/7 bezig met die ene dochter, terwijl ik nog vier schatten heb, die de nodige aandacht vragen.

Ik leg het probleem neer bij mijn man. Het antwoord was nuchter en eenvoudig (dat heeft hij van zijn moeder). “je moet gewoon een emmer water over haar heen gooien.”

Punt.

Die had ik niet kunnen bedenken. Maar dat wordt dus mijn laatste strohalm mensen.

Een emmer water… gietend over mijn peuterende puber en dan zingend zoals mijn puberende peuter zou doen:

“LET IT GOOOO, LET IT GOOOOO, CAN’T HOLD IT BACK ANYMORE!!!!!!

LET IT GOOOO, TURN AWAY AND SLAM THE DOOR”.

Manuelle Pasterkamp, getrouwd met Hendricus, moeder van vijf kids; Indi, Sienna, Cees, Kensi en Kristi.

5 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.