Pubers en (geen) Paniek in de tent

En zo begon de soap in het najaar van 2019. Wuhan-China. 

Een onbekend virus, dat waarschijnlijk via vleermuizen overgebracht zou zijn naar den mensch. Ik weet het niet, ik heb er zo mijn bedenkingen bij eerlijk gezegd. Al die ranzige filmpjes die je regelmatig ziet langskomen, levende muizen, ratten en kikkers die opgepeuzeld worden als een ware delicatesse. All for the likes… want het is verlazerd dat dat lekker is.

Ook de gedachte dat het virus door den mensch zelf is losgelaten uit een laboratorium laat me niet los… maar who cares, we zitten ermee en we moeten er samen mee dealen.

Tja en hoe dealen we hiermee? Eerst is het een ver-van-mijn-bed-show. Je hoort van de vele sterfgevallen, mensen die vast zitten op een cruiseschip of in hun hotel. Blijft nog steeds onwerkelijk. Je kijkt ernaar, doet de tv uit en vergeet het ergens weer. 

En dan is Italië aan de beurt. Okay, crap het is in Europa, maar nog steeds redelijk ver weg. Geen paniek, ik kom  nooit in Italië, ik ken ook geen volk die van plan is om naar Italië te gaan. Of nee wacht… shit wintersport seizoen… Nou meesten gaan naar Oostenrijk. Niks aan het handje. 

Duidelijk…. Niemand, maar dan ook niemand beseft de ernst van de situatie. Hoe kan het ook anders. Alles is gewoon open, iedereen vrijheid blijheid. En nog carnaval in het zuiden des lands… en ja hoor, een paar weken later… ook in Nederland breekt de pleuris uit, om het maar even grof te zeggen. 

Nog steeds hou ik mezelf voor, tis in Brabant, komt goed. Wij zijn Nederland, wij houden dit binnen de perken, komt vast niet verder. Helaas, niet waar. Na zoveel besmette mensen, aantal houd ik niet zo erg bij, ook meerdere sterfgevallen,komt het dan toch een beetje binnen. 

Dan sluiten de kerken en scholen. Okay, nu is het echt. Serieus? Deze zag ik niet aankomen. Ik ben eigenlijk niet bang om het virus eventueel te krijgen, maar ik zou het verschrikkelijk vinden om iemand van de risico groepen aan te steken, met de gevolgen die daaruit voort kunnen komen. 

Vrij van school. 

Onze oudste schijnt er niet zo mee te zitten. Theetje doen met de moas, lekker chill onder de deken, beetje kook en bakfilmpjes kijken, tekenen. Je hoor, zat te doen om deze weken door te komen.

Onze tweede vindt het minder.  “wat moet ik dan de hele dag doen?” De wanhoop is te zien in haar ogen. 

En ook onze 11-jarige zoon, vindt het absoluut geen straf. Lekker de hele dag op een beeldscherm, lekker uitslapen, hele dag in pyjama. 

Ik, daarentegen, zie een vervroegde voorjaarsschoonmaak aankomen met vele handen. Wanneer ik dat opper, zie ik ergernis en lichtelijke paniek op de gezichten. De illusie van een vakantie valt verder in duigen voor ze. Want als ik zie dat onze zoon koortsig is en de jongste twee strontje verkouden zijn neem ik een drastisch besluit. Ook mijn eigen keel voelt niet erg best en na veel lezen en nadenken besluit ik om de maatregel van ons kabinet serieus te nemen. 

WE BLIJVEN THUIS.

Ik word aangekeken en zie al in alle ogen dat dit niet heel serieus wordt genomen. Soort van hoe ik naar onze premier kijk zeg maar. -niet serieus, met korrel zout, whatever, het zal wel weer, wat is dit weer voor bull shit- Jullie snappen me, ja? 

“moe, ik ga theetje doen hoor met de moas”. Ik kijk naar de oudste en herhaal in mezelf wat ik een half uur daarvoor tegen ze heb gezegd. Dus ik zeg “wat begrijp je niet aan we blijven thuis?” 

Ik word natuurlijk aan gekeken of ik niet helemaal goed ben geworden… “jaaaaa maar gewoon een theetje doen… jeweetwel met de moas” Ja dat weet ik heel goed. Dat theetje mag gewoon doorgaan, zet maar thee en ga maar video bellen ofzo. Normaal is dat ook geen probleem voor ze. 

Nu moet ik zeggen dat de vriendinnen van de oudsten ontzettend in oplossingen denken en ’s avonds hoorde ik ze dan ook inderdaad online een theetje doen. 

Onze tweede dochter, iets vasthoudender aan haar planning, komt naar me toe en zegt dat ze even naar de playground gaatmet haar moat. In eerste instantie dringt het niet erg tot me door. Twee minuten later landt het bij me en roep ik naar boven dat dat plan niet doorgaat. Thuisblijven is het nieuwe plan. 

Met haar wenkbrauwen op haar knieën probeert ze me alsnog over te halen, maar ik blijf bij mijn standpunt. En met haar vers geïnstalleerde sims en nieuwe schoolopdrachten legt ook zij zich hierbij neer. 

Ons jongetje hoefde ik niet over te halen, die heeft zich gelijk in zijn lot berust. Nintendo-switch, telefoon, tv… nee hoor niks geen last. Gelukkig heeft school ook het nodige schoolwerk aangeleverd, dus de beeldschermen gaan twee uur per dag achter slot en grendel. 

De twee jongsten moet ik zelf vermaken, maar daar verandert niet echt veel aan. Met stront verschonen, smartiesmoeltjes poetsen, klei resten opruimen en blokken verzamelen hoef ik me ook niet te vervelen. 

’s Avonds met Pa mogen ze een uurtje luchten op het strand of waar het niet al te druk is en zo moeten we de komende tijd maar door zien te worstelen. 

Ik ben benieuwd hoe de rest het aanpakt. Zou een ander het ook zo serieus nemen? Of denken die het gaat ons wel voorbij. Kan. Grote kans van wel. Ik geloof dat we allemaal het beste met elkaar voor hebben. Ik hoop dat iedereen gewoon zijn gezonde verstand gebruikt en verantwoording neemt.

Absoluut geen paniek, gewoon doorademen en rekening houden met elkaar. Heb vertrouwen.