Pubers en puppypoep

And so the story begins. Belofte aan onze oudste… als je slaagt voor je examen krijg je een hondje. Ongelooflijk! Al 20 jaar lang zeg ik nee tegen een huisdier. Niet omdat ik een hekel heb aan beesten, maar het verdriet wil, dat ik me aan die beestjes ga hechten en vervolgens het afscheid als ze doodgaan (en dat gaan ze) niet kan handelen. Dus uit pure zelfbescherming wilde ik geen huisdieren. Maar goed, aangezien deze dame niet meer in de baar-stand gaat en kan, toch maar eens kijken naar dat hele puppy gebeuren.

Hoewel een groot deel van de zorg en opvoeding van dit hondje op mijn schouders zou rusten, zou het wel echt het hondje van onze oudste worden. We hebben het uitgebreid over de verantwoordelijkheden gehad en ja… ik heb de nodige waarschuwingen van buitenaf gehad dat het uiteindelijk op mijn bordje terecht zou komen, want pubers die beloften maken….tja wat zal ik zeggen… vaak stellen die beloften zoveel niet voor. Maaaar bij mijn lieve oudste dochter is dit anders… althans dat praat ik mezelf aan. Als er één die verantwoording aan kan is zij het wel. Mede ook door haar moeilijke jaren in het verleden, was een hond het antwoord. Ze heeft een reden om haar nest uit te komen, dier moet uitgelaten worden en wie weet legt ze nog eens contact met een potentiële levenspartner.

Veel wensen hadden we eigenlijk niet. Ras maakte me niet uit, kleur ook niet. Lelijk vind ik ook niet erg en een lekker vuilnisbakkie ook niks mis mee. Enige eis die ik had… nou ja eigenlijk twee… hij mocht niet teveel haren verliezen, ik heb namelijk al vijf langharige dames rondlopen waar ik het nodige werk aan heb; lees trappen afdoen, overloop, badkamer etc etc… haren overal… die haren, beste mensen, kan ik wel voor me halen. Daar heb ik geen huisdier voor nodig.

Tweede eis was dat hij niet hoger dan mijn knie mocht komen. Ik woon nou eenmaal niet op een boerderij en heb niet echt de leef- en speelruimte voor een grote hond. Ons huis is eigenlijk gewoon vol, maar voor een pup kon ik nog wel een plekje maken.

Aangezien we eerst een vakantie in het verschiet hadden, besloten we dat we onze serieuze zoektocht zouden beginnen na de zomer, want om nou gelijk oppas te moeten regelen voor zo’n beestje zou te traumatisch en verwarrend zijn. Maar of het lot het zo had gewild, kwam mij ter ore dat het hondje van mijn neefje en aangetrouwd nichtje zwanger was. Veel verstand van honden had ik niet, nog steeds niet trouwens, maar ik wist wel dat het ras dat zij hadden bekend staat als familiedier en over het algemeen vrij rustig is. Ook het haarverlies is nihil te noemen en echt groot worden ze ook niet. De ideale match dus.

Er wordt contact gezocht en een paar weken later bevalt deze heldin Lara van een zesling. Ik doe het haar in ieder geval niet na en beeld me in hoe het zou zijn om een zesling uit te moeten poepen… Ook vraag ik me af hoe pijnlijk honden-weeën zouden zijn… mijn billen trekken samen en wuif snel de gedachte weer weg… brrrr.

Zes pups… dat is toch wat. Al snel hoor ik dat de bevalling eigenlijk later had moeten zijn en dat er veel pups te zwak waren om te overleven. Oef. Tis dus maar goed dat ik daar niet bij ben. Ik zou me rot gejankt hebben. In mezelf doe ik er nog een eis bij, maar zeg dit nog niet tegen m’n dochter. Ik wilde absoluut geen vrouwtje… het idee dat ons hondje ook in deze positie zou kunnen komen, bezorgde mij nu al zweet momenten.

En dan de kennismaking…. pups zijn schattig. Echt heel schattig. Niet te doen zo schattig. Na een paar keer op bezoek te zijn geweest, moest dan toch een keuze worden gemaakt. Er was nog één vrouwtje en twee mannetjes… ja in de hondenwereld noemen ze dat een teef en een reu, maar jullie snappen me. In mezelf had ik de keuze al gemaakt, maar dat was niet aan mij. Ik hoopte vurig dat ze het hondje zou kiezen die ik ook het leukst vond. Maar nee, natuurlijk koos ze die niet. Ze wilde het mannetje met een vlekje in z’n nek. Deze keuze had ze nog niet uitgesproken naar de eigenaar toe, maar wel naar mij. Er was alleen één kink in de kabel….. het hondje koos haar niet. Hij liep bij haar weg en er was geen klik. Ik vond het kak, maar aan de andere kant was ik er blij om. Het hondje dat ik het leukst vond, kwam naar haar toe… mijn hart maakte stiekem een sprongetje en er was een klik. Yes! De keuze was gemaakt en zo kon de rest van het nestje ook verdeeld worden. Wederom speelde het lot een spelletje… want het hondje dat onze dochter in eerste instantie had gekozen, overleed een week voor dat ze bij hun moeder weg zouden gaan.

En zo breekt de dag aan dat we onze pup gingen ophalen. Eindelijk!

Daar zit je dan in huis met een hulpeloos diertje op zoek naar z’n zusje en z’n moeder… Gelukkig gaat het al vrij snel goed. Een pup is echt net als een baby. Rust, reinheid en regelmaat en het werkt prima. Slapen, schijtruimen, spelen en eten. Het opvoeden is begonnen, maar oh wat is ie leuk.

Een moat voor het leven, althans voor een tijdje hopen we in ieder geval.

Welkom moat Gerben… dat we nog lang van je mogen genieten.