Pubers, pincodes en pinpassen.

Geld. De meesten hebben tekort, of redden het maar net aan.

Als ik de uitdrukking “geld maakt niet gelukkig” hoor, kan ik soms kippenvel van ergernis krijgen.

In mijn omgeving heb ik namelijk toch echt gezien dat vaak geld het antwoord was op veel problemen. Nee, het geld zelf maakt niet gelukkig. Maar als er geen geld is, of te krap geld, dan levert dat de nodige stress en ellende met zich mee. Degene die zegt “geld maakt niet gelukkig”, heeft waarschijnlijk zelf altijd genoeg gehad.

Natuurlijk snap ik wel wat ermee bedoelt wordt. Geld is niet alles. Geldzuchtig zijn is verschrikkelijk. Mensen die het belangrijker vinden om nullen achter bedragen te garen en vergeten te genieten van het leven, het Dagobert Duck syndroom zullen we maar zeggen. Mensen die over lijken gaan, hun vrienden naaien om er zelf beter van te worden… nou ja op financieel gebied dan. Mensen die altijd meer en meer geld willen. Mensen die nog te zuinig zijn om uit hun ogen te kijken en altijd maar teren op andermans zak, of zodra ze aan de beurt zijn om een rondje te geven, ze toevallig net naar huis zullen gaan. Of dat je geld gaat lappen met een ploeg en dat degene die over het geld gaat, ‘vergeet’ zelf zijn bijdrage in de pot te doen. (wow, ik denk een bovenkomend traumaatje, maar die bewaren we voor een andere keer).

Ik zelf hang ergens in het midden. Ik hoef niet veel geld op de bank , ik vind het wel erg fijn om spullen te hebben. Spullen om het leven te veraangenamen en een achterdeurtje op de bank voor als de televisie (ofzo) ermee kapt. Ik mag niet klagen, ik heb een leuk leven. Al is het soms puzzelen hoe ik het ene gaatje weer moet dichten met het andere… maar ja dat houd je ook scherp zullen we maar zeggen.

Voor degenen die mijn vorige blogs gelezen hebben, weten dat onze pubers maandgeld krijgen. Daar mogen ze zich de hele maand blij en vrolijk mee maken en als het op is…. ja dan is het op.

Dat geeft nog wel eens de nodige frustraties.

Op de eerste dag van de maand is er nog niks aan het handje…

Ik stort het geld, er hangt een uitgelaten sfeertje… sparen is het nieuwe normaal en die wish-list is oneindig; Telefoons, laptops, weer een nieuwe telefoon, een macbook en ga zo maar door. Ik hoor het aan, ik sla het op en ik wis het weer van de harde schijf. Niet omdat ik de wensen van de kinderen niet belangrijk vind hoor, maar mijn harde schijf is gewoon vol en daarbij komt ook nog dat de dag erna alles anders is.

Zodra de jumbo of de appie namelijk in het vizier is, wordt eerst het nodige eten ingeslagen. Snoep, chips, drinken, toetjes, alles. Als toevallig de eerste van de maand in het weekend valt, moet natuurlijk ook het nodige aan snacks worden besteld inclusief de bezorgkosten.

Dat ik iedere week voor een rotvermogen bij de winkel heb ingeslagen aan snoep, koek, drinken, chips en snacks laten we maar even achterwege.

Dat ik hun keuzes niet snap, moge duidelijk zijn. Want ze kunnen werkelijk alles hier uit huis pakken, maar goed…. Veel is schijnbaar niet genoeg, want er moet nog meer bij. Ik kan me er vreselijk aan ergeren dat hun kostbare geld aan zulke onzin op gaat, maar ze weten inmiddels wat ik ervan vind en ik geloof dat er af en toe ook iets landt bij ze.

Zo trof ik tot twee tochten toe volk aan die zelf iets stonden te frituren… ik dacht: oh gelukkig het begint te landen bij ze… nu ik erover nadenk besef ik dat het het einde van de maand was… ze waren gewoon blut en armlastig, maar ik was allang blij dat ik geen tikkie kreeg van een vriendin die het voorgeschoten had. Ja, met zulke taferelen heb ik ook al te maken gehad.

De wanhoop is dan ook groot hier in huis rond de derde van de maand. Ja hoor, als de maand drie dagen oud is, dan begint die bankrekening al ernstige problemen te krijgen. De wish-list wordt weer een maandje opgeschoven, want volgende maand gaan ze dan toch écht sparen, echt waar hoor moe. Ik geef alleen een grote zucht en wuif het weg. Zoek het uit.

Op de één of andere manier denken ze toch dat hun bankrekening jongert in de tijd daarna… ik krijg bijvoorbeeld dan een paar dagen later een appje: “moe, hoeveel staat er op m’n pin?” Ik wil dan gewoon een domme gevatte opmerking geven, maar dat word niet gewaardeerd, dus ik kijk dan op de rekening en geef antwoord. Het antwoord valt ALTIJD tegen…. Echt, je zou het bijna lullig vinden voor ze… bijna dan hé. Daarna volgt vaak een discussie of een telefoontje met een plan van onderhandeling… in het begin trapte ik er nog weleens in hoor. Inmiddels ga ik niet eens de discussie meer aan. Doei, flikker op, zoek het lekker uit, ze weten het toch altijd beter.

Het wordt ze dan ook wel erg makkelijk gemaakt. Ik kreeg vroeger geld in m’n hand en dat was het. Nu willen ze het op hun pin, ze hoeven niet eens een code in te typen… bliep bliep en hebbes. Ja totdat ie niet meer bliep bliep doet. Dan is het kopen gedaan.

Bliep bliep… is het wel zo ideaal?  Ten eerste zijn ze totaal het overzicht kwijt (ik zeg ze, maar ik bedoel ook mezelf) en ten tweede…. “MOE, WAT IS MIJN PINCODE OOK ALWEER?”

Eh… aangezien mijn harde schijf vol zit, kan ik daar geen antwoord op geven. Het was ook niet háár schuld vanzelf dat ze het niet meer wist… want ja bliep bliep.

En nu… pinpas ligt werkeloos, werkeloos te zijn. De code zal waarschijnlijk de komende tijd altijd een mysterie blijven…

“Moe, misschien dat cash nu toch handiger is.” Ja, dat denk ik ook. En zo waar, zag ik net nog meer dan de helft in de kast liggen.

Dus de pubers mogen van mij de pinpassen wel weer uit het raam gooien en ouderwets cashen. Geen pasjes, geen pincodes, geen bliep bliep.

Op is Op.