Curling.
Ik las een artikel op Facebook. Curling Ouders. Het ging erover dat ouders tegenwoordig de weg voor hun oogappeltjes alias kinderen glad strijken omdat onze briljante kindertjes niet op hun snufferd mogen gaan. Juist, net als bij curling dus wordt de weg vrij gemaakt. En net als van curling snap ik ook niks van ouders die dit doen.
Offcourse heb ik ook een oogappeltje. En uiteraard is de mijne de beste. Hoe kan het ook anders want ze is een kopie van haar moeder;). Maar dat terzijde.
Mijn moeder was en is een vissersvrouw. Alles kwam op haar bordje terecht. Ze kreeg zes kinderen en moeders deed niet aan curling. (Bij het zesde kind doet ze het trouwens wel volop.) Maar toen ik kleiner was bestond curling nog niet. Als je het waagde thuis te komen met straf van school riep ze: “Dan zul je het er wel naar gemaakt hebben!” En als je liep te zeuren over datzelfde strafwerk dan kreeg je van haar er nog eens hetzelfde grapje bij.
Als ik kleddernat thuis kwam omdat ik in de singel was gevallen kreeg ik een schop onder m’n kont toe, een dosis schelden en kwam ik de rest van de dag niet meer buiten. Kun je het je voorstellen? Nu krijgt het kind knuffeltjes, zoentjes en een kopje thee en kan daarna lekker op de bank met de iPad. Want “ochai die arme skat!” Ik kon niet op de bank zitten want daar stond nog een afdruk van haar witte klomp. Echter na enige tijd durfde ik gewoon weer boven op de put van de singel te dansen hoor! Lefschoppertje dat ik was.
Moeders was (en is) geen rare harde moeder. Maar ze vertikte het om de kolen voor ons uit het vuur te halen. Denk je dat mijn moeder ooit de discussie met een leraar is aangegaan? Hahahaha echt niet. Los het zelf maar op. Ze wist dondersgoed wat voor vlees ze in de kuip had.
Moeders liet ons ontdekken, voelen hoe de wereld was. Bereidde ons voor op de werkelijkheid die soms hard en soms onterecht is. Ze was er voor je als je faalde. Moeders was duidelijk, had grenzen en als kind was er genoeg ruimte om die grenzen te zoeken. Want moeders wist dat je weer terug naar singel ging, ze kon op haar witte klompen nagaan dat je de leraren weer ging testen en jij als kind wist heel goed dat er gevolgen waren. Je maakte zelf de keuze.
En nu ben ik zelf moeder van een dochter. De geschiedenis herhaalt zich. Ik voel haar me uittesten. Ik zie haar smalende gezichtje me aankijken als ze wat heeft uitgevroten. Ben trots als een aap als ze haar vader om haar vinger draait en kan m’n lachen niet inhouden om haar snelle rake opmerkingen. Als ze dingen spannend of moeilijk vind dan neem ik het niet gelijk over maar laat haar zelf ploeteren.
Ik laat haar gaan, ik laat haar ontdekken en op haar snufferd gaan. Want als mijn oogappeltje nooit zal falen in haar keuzes, haar gedrag of haar handelen, als ik alles curlingend voor haar uit de weg haal hoe leert ze dan wat leven is?
Ik denk wel dat ik naar Willem Bakker verdaag om witte klompen;)
