Zwanger.
Zwanger. Het is geen lang woord, geen moeilijk woord en iedereen kent het woord. Maar het is wel een bijzonder woord. Heel lang is dit woord mijn obsessie geweest. Alles draaide om zwanger worden. Maar bijna niemand wist dit. Omdat ik dit niet wilde, omdat ik niet aangekeken wilde worden met de “ochai” blik die wij Urkers zo goed op kunnen zetten. Ik weigerde dat. Liever had ik het stempeltje feestende vakantievierende werkende trut op mijn voorhoofd geplakt. Prima label vond ik, past ook echt bij me!
Maar ja, dat zwanger worden dat stak me toch wel. Waarom lukte het niet? Alles lukt me, alles kan ik. Van nature ben ik een zondagskind (al ben ik geboren op maandag..) maar ik heb niet snel ergens moeite mee. School huppelde ik lachend en gierend doorheen. Rijbewijs had ik met 10 weken in tha pocket. Nog nooit heb ik iets schokkends of heftigs mee hoeven maken. “Ik heb het nog nooit gedaan dus zal ik het wel kunnen” is mijn motto, gestolen van Pippie Langkous, maar that girl rocks!
En dan word je stil gezet en bewust gemaakt van het feit dat jij niet diegene bent die het leven bepaalt. Want ook al weet je dat, als alles altijd goed gaat in je leven dan heb je dat besef niet. Dan fladder je een beetje rond maar dat echte besef komt op momenten dat je het niet wilt. Ik heb wat af gevloekt, gescholden, gehuild, gestreden, gebeden.. niets hielp. Ik raakte niet zwanger. Om me heen kreeg iedereen die ik kende baby’s en echt dat vond ik fantastisch! Natuurlijk moest ik even slikken toen mijn schoonzusje me mailde op mijn werk dat ze zwanger was en natuurlijk vond ik het lastig toen mijn 2 jongere broertjes allebei “per ongeluk” vader werden. Maar dat neemt niet weg dat je het iedereen gunt en je oprecht blij bent!
Je vraagt je af waarom? Want het maakt je kapot. Het maakte mij als vrouw kapot van binnen. Elke keer die gang naar het ziekenhuis, bijna elke dag. Ik vond het vreselijk. Na 3 jaar ben ik er dan ook mee gestopt. Ik wilde niet meer, ik kon het niet meer. Voor mezelf had ik toen besloten dat ik weer een positief blij mensje wilde worden, ik accepteerde dat ik geen moeder zou worden en als dat er niet in zat dan wilde ik wel gewoon Mariska blijven. Ik vond een nieuwe baan, een nieuw huis en had mijn draai weer gevonden. Totdat…
December, 2013.
Ik voel me anders, beetje gek. En die borsten! Jeeeeee die borsten, die voel ik echt hoor!! In mijn hoofd weet ik het, dit is het. Maar ik durf het niet te geloven. Ik heb zo vaak gedacht en even zo vaak heeft mijn brein me voor de gek gehouden. De zwangerschapstestfabrikanten (is dat een woord??) zijn miljonair geworden door mijn afgenomen zwangersschapstesten. Dus ik wacht. En wacht. Want ik wil geen test gaan doen. Uit angst. En dan gaat er een knop om en doe ik een test. ’s Morgens om 7 uur. En dan zak ik in elkaar van ongeloof, van pure ongeloof. Het onmogelijke is gebeurd, een wonder, al mijn smeekbedes naar de hemel zijn toch gehoord. Ik ben een echt zondagskind. Ik ben zwanger.
