Moederhart.

We zijn deze website ooit begonnen als Village Moms. Op een gegeven moment zei ik tegen Diana dat ik daar niet altijd over kon blijven schrijven. Want ik heb niet altijd evenveel stof over het moederschap. Laten we eerlijk zijn, soms is er geen hol aan. Toch? Maar nu wil ik er toch wel wat over kwijt.

Het is bij mij een lange weg geweest om moeder te mogen worden en uiteindelijk is dat gelukt. Het is het allergrootste geschenk geweest in mijn leven. Een kostbaar bezit. Het meest dierbare wat ik heb in mijn hele leven. Niets is groter dan de liefde voor je kind. Elke moeder kan dit beamen. Elke moeder krijgt haar kind(eren) niet cadeau. Er gaat zwanger worden aan vooraf, zwanger zijn, adoptie, een bevalling. Soms duurt het jaren, soms niet. Kortom elke moeder krijgt haar kind niet zomaar. Ik geloof ook dat we die tijd nodig zijn om ons moederhart te vormen, te creëren. Om die ontiegelijk sterke band met je kind op te bouwen. God heeft ons niet zomaar die tijd gegeven. Die hebben we nodig om ons voor te bereiden op het prachtige moederschap. En soms.. soms komt aan dat moederschap een einde.

Afgelopen weken hebben we dat mee gemaakt op ons dorp. Sommige persoonlijk, anderen vanaf een afstand. Maar oh dat moederhart van ons. Op zulke momenten is er geen afstand meer. Dan doet je moederhart pijn, dan staat ze in brand van verdriet om dat ene mooie meisje, om dat ene prachtige jongetje maar vooral om die ene moeder. Die moeder die haar kind moet begraven. Ik kan het me niet indenken hoe erg dat moet zijn. Hoe de liefde uit je gerukt wordt, hoe de wereld ophoudt met bestaan, hoe het leven uit je moederhart wordt gerukt. Ik geef eerlijk toe, ik kan het me niet voorstellen en ik wil het me niet voorstellen.

Ik denk aan alle moeders die het meegemaakt hebben. Hoe hun wonden weer opengerukt worden. Hoe ze die pijn weer voelen. Ik wou dat ik ze allemaal knuffelen kon. Ik wou dat ik wat doen kon.

Je kijkt extra naar je eigen kindje(s), je knuffelt ze, je probeert ze nog harder te beschermen. Je beseft je dat het ook jou kan overkomen. Ook jouw moederhart kan kapot gaan. Dat maakt bang, angstig. Jij liever dan je kindje(s). Je voelt het leven in je buik. Het leven dat dan zo dubbel voelt, het maakt je bijna schuldig dat je zo’n geluk mag dragen. Ik ben maar een moeder. Maar een simpel mens. Ik heb het leven niet onder controle, ik heb het leven en de dood niet uitgevonden. Ik kan mijn kind niet behoeden voor alle gevaren. Ik kan het niet, al is mijn moederhart nog zo sterk.

Maar dan. Vervolgens verschijnt er een regenboog aan de hemel. Een regenboog die een belofte weerspiegelt. En wat ben ik God dankbaar dat ik me vast mag houden aan die belofte. Dat ik als moeder mag weten dat er Iemand is die groter is dan ik, die wel alles onder controle heeft en dat ik enkel op hem hoef te vertrouwen. Dat geeft mij weer vertrouwen in mijn moederhart. Ik durf mijn kind weer op de buurt te laten fietsen. Ik durf mijn kind weer de vrijheid te geven die ze verdiend.