Pubers, pesten, paniekaanvallen en passiflora
Oef… ik moet even schakelen deze week. Maandag werken i.p.v. woensdag. Hoe doe ik dat met m’n huishouden en belangrijker hoe zit m’n oudste met haar school… want ja oppas. Mijn oudste baby zit in haar examens… Niet te bevatten. Ik zeg het nog een keer tegen mezelf mijn oudste baby zit in haar examens HOE DAN? Twee keer geknipperd en ze was groot.
Dat ‘ze was groot’ ging niet zonder slag of stoot zal ik je zeggen. Op de lagere school had ze het taai, want gepest. Ik denk terug aan die keer toen ik vroeg wie ze uit ging nodigen voor haar kinderfeestje… totale paniek in haar ogen en vervolgens vreselijke tranen. Ze had niemand om uit te nodigen. Mijn kind. Een knappe lange blonde die worstelt tegen zichzelf en tegen de wereld om haar heen. Ik snap het niet… wat heb ik gemist, wat ging er fout. Waarom nou net bij haar.
Ik belde school en sprak de betreffende juf. Alles in mijn moederhart wilde er voor zorgen dat dit zou stoppen. De juf, een megatopper trouwens, haakte hier gelijk op in. Juf K zal ik haar noemen, ik hoop stiekem dat ze het ziet, want ze zal weten dat het om haar gaat. Ze pakte spelenderwijs dit op en het lukte haar om de klas ruimdenkender te maken. Ik kreeg die weken zowaar wat leuke vriendinnetjes over de vloer en het kinderfeestje kon na een tijdje met volle tafel worden gevierd. Dat jaar was het beste jaar van de hele basisschool.
Ook in groep 8 had ze een juf waar ze goed mee klikte, maar helaas de twee etterbakken in haar klas, maakten het er niet makkelijker op.
Tot overmaat van ramp, ging de grootste etterstraal mee naar het voorgezet onderwijs en kwamen er nog wat ettertjes bij…. Mijn kind leed en ik leed mee.
Gelukkig had ze haar vriendinnen van voetbal en ging ze in therapie, het leek iets beter te gaan voor mijn gevoel. Helaas dacht school hier anders over. Er werd zorg over haar uitgesproken. Slik. Je kind die rondloopt met bepaalde gedachtes omdat ze niet weet wat ze met zichzelf aan moet. Donker, duister, het is als een zwarte deken die om je heen wordt gewikkeld.
Het tegenstrijdige van het hele verhaal is dat ze thuis mijn rechterhand is. Serieus… altijd helpen, ze ziet wat er gebeuren moet, is een aanpakker en ik hoef niks te vragen. Wat aanmoediging en leuke dingen in het verschiet helpen de dagen te verstrijken. Ik kan haar soms aankijken en zie de worsteling en het stille verdriet in haar ogen. Waar is mijn lekkere zorgeloze blonde kind gebleven die iedereen altijd begroette? Altijd een lach had van oor tot oor en dan kon schateren tot je zelf ook tranen over je wangen had lopen van het lachen. Waarom ziet ze niet wat ik zie? Ik ben de meest trotse moeder als ik naar haar kijk en gun haar het beste, maar goed… die stomme puberhormonen helpen ook al niet mee en nu examen. Stress. Is alles ingeleverd, alles afgerond, hoe staan we ervoor…
En dan is het zover… EXAMEN! D-day.
Tegenover me zit een lijk. Spierwit, stront-beroerd, misselijk en ellendig. Ik zag zo mezelf zitten van eh… even rekenen… (heel wat jaartjes terug) en probeer haar wat moed in te praten. “don’t worry, dit zijn gewoon zenuwen, als je straks eenmaal zit, is het over… je kan het, kom op!”
Met moeite eet ze een banaan, neemt wat drinken en staat op.
Ik ben blij als ze eenmaal die kant op is en praat mezelf ook wat moed in… “het komt vast allemaal wel goed. Ze is niet alleen, iedereen is zenuwachtig… het komt vast goed. “
Dan klinkt de oorverdovende themesong van ‘game of thrones’ door het huis… ik spits m’n oren “hoor ik dit nou goed?” Ja ik hoor het goed. Mijn telefoon gaat. “goedemorgen! Spreek ik met mevrouw Pasterkamp?” Ik probeer de stem te herkennen en zeg: “eh ja… dat ben ik ja.” 1000 dingen gaan door m’n hoofd, mijn harstslag gaat omhoog en voel een beklemmend gevoel op m’n borst. Eerder die week lag ik zelf nog op de onderzoektafel van de dokter omdat ik een heuse paniek/stress aanval had gehad en onwel was geworden achter het stuur. Ik doe m’n ogen dicht en focus me op m’n ademhaling. “Mevrouw Pasterkamp?” “eh.. ja ik ben er nog hoor. Wat is er aan de hand?” “U spreekt met mevrouw van B van het Berechja College. We bellen omdat uw dochter tijdens haar examen een paniekaanval heeft.”
Ik zucht even – focus manu kom op… wat nu –
Ik schakel gelijk naar m’n moedermodus “geef haar aan de telefoon.” Ik hoor wat getwijfel “eh.. ja dat mag dus niet. Ze mag ook het lokaal niet verlaten, want dan is het examen ongeldig.”
– Ja. Kak. Wat nu dan. – mijn kind voelt zich ellendig en ik kan haar niet helpen. Ik weet dat het een noodgreep van haar is en dat alles in haar dat lokaal wil verlaten. Dus ik geef wat instructies aan mevrouw van B en er komt een faalangst coach bij mijn dochter zitten. Ze wordt afgezonderd, neemt even een time out, moed wordt ingepraat en ik schiet in de gebed-stand, omdat ik het op dat moment niet meer weet.
Een kwartier later klinkt weer de dramatische viool van ‘game of thrones’ en ik krijg te horen dat ze zich herpakt heeft en verder is gegaan aan haar examen. Ik kijk omhoog en zeg: “Thank You.”
In de navolgende dagen moet ze nog meer examens doen, deze keer gaan we niet voor half werk. Passiflora van Dokter Vogel gaat mee in de pocket (want ja.. die geeft rust op stressmomenten), faalangst gooien we overboord, reet-zweet nemen we op de koop toe en als het nu niet gaat, doen we gewoon een herexamen en slagen we de keer daarna wel. En vreet. Vreet is altijd een goed idee.
Komende donderdag is het zover… dan krijgen we de uitslag.
Duimen jullie mee voor al onze examentoppers?
Eén reactie
Coby
misschien ook een familie trekje…herken het in mijn kinderen