Pubers, plannen van vakanties en false payments.

Manlief en ik zitten aan de koffie… het is ergens januari 2020. Het jaar is net begonnen zou je denken. Nieuwe ronde nieuwe kansen. Wat staat ons weer te wachten het komende jaar. Ik, een ware sinterkerst-aholic, heb altijd veel hersteltijd nodig aan het begin van het jaar. Op de kinderbijslag na, die gelijk aan het begin van het jaar wordt gestort, heb ik een grote aversie tegen die eerste drie maanden. Als kind al, ik vind het een uitzichtloos, somber kwartaal. Vaak te koud, geen feestdagen of andere dingen waar je naar uit kan kijken. (ik hoor nu in gedachten de kinderen zeggen, maar moe dan zijn wij jarig) Hartstikke leuk vanzelf, maar daar gaat m’n hart geen slag sneller van kloppen. Ik denk dat ie eerder stil staat, als ik denk aan de zoektocht voor laptops en fietsen die weer opgetrommeld moeten worden.

De laatste drie maanden van het jaar…. Ja, die liggen meer in mijn straatje. Het jolige gevoel begint al begin oktober. In de maand oktober gaan we altijd met mijn kant van de familie een paar dagen weg. Groot huis, veel gezelligheid, lekker eten en nogmaals veel gezelligheid. Na oktober is het al november. In november ligt alles al vol kerstspullen, de intocht van Sinterklaas en zwarte Piet (laatstgenoemde mag gewoon nog lekker in onze village) tja en dan ons aller december. Nu al een smile van oor tot oor als ik eraan denk. Dit is niet zomaar. Ik heb ook een paar hele beroerde decembers gehad. Zwangerschappen die eindigden in miskramen en altijd tussen kerst en oud&nieuw dat het ‘loskwam’ of dat ik ‘geholpen’ moest worden. Ook zwangerschappen die niet uitnodigden tot schranspartijen, maar ernstige kotspartijen en ziekenhuisopnames. Ik zei dan ook tegen manlief “vanaf nu ga ik van alle feestdagen genieten”. Die belofte hoop ik ook dit jaar weer waar te maken. 

Eh… waar zou ik het ook weer over hebben… (scrolt naar boven naar de titel…) 

Oh ja… weet het weer. 

Januari 2020. 

Manlief en ik zitten aan de koffie.

Hij: Waar zullen we naartoe van de zomer?

Ik: Niet. We zijn vorig jaar al geweest. (het ene jaar gaan we met de kids en het andere jaar, willen we een weekje met z’n tweetjes)

Hij: ja maar Manu….

Ik: overgehaald. Waar wil je naartoe dan?

Hij: Zuid-Frankrijk

Ik: opent laptop, scrol scrol, klik klik, juli 2020 en…. boeken, gelijk maar betalen, want anders hik ik daar het komende halve jaar weer tegenaan. 

Nog nooit eerder gedaan overigens. Altijd eerst een aanbetaling en dan ergens in juni of zo de rest van het bedrag. Maar hey… We gaan op vakansje. 

Enthousiast deel ik het met mijn moeder en zussen. Mijn oudste zus (ook lichtelijk impulsief) boekt dezelfde vakantie en weet je wat… we nemen ut mins (m’n moeder) ook gezellig mee. 

Laten we gelijk ook maar het hotel voor de terugreis boeken. Dan hoeven we daar ook niet meer aan te denken. Top. Alles in kannen en kruiken zou je denken. 

Hoe bedoel je sombere eerste drie maanden. Nee hoor, niks geen last. Want ja… we gaan op vakansje. Iets om naar uit te kijken. 

Ik leef helemaal op en ik bedenk me dat die eerste drie maanden piece of cooky zullen worden dit jaar.

Maart 2020.

Corona.

Kak. Ik kan nog veel meer andere woorden met een k. verzinnen. Strontziek word ik ervan, maar goed je hebt er mee te maken en je kan er mee dealen. 

De K. is ook van kotter. Een nieuwe. Mijn man en zijn broer lieten een nieuw schip bouwen. Oplevering ergens in mei 2020. Corona. Oplevering Juni 2020. Corona. Oplevering juli 2020.

Jaja… de bui voel je zeker al hangen. ‘We gaan op vakansje’ komt in zwaar weer terecht. 

Die bui voelde ik ergens in mei al hangen. Dus begon ik onze touroperator te mailen, bellen, faxen,  bellen, bellen, bellen, mailen. Geen contact. Maakte niet uit wat ik ook deed. Geen contact. Alleen maar standaard terugstuur e-mails waar je net geen hol aan hebt. Alleen maar frustratie en stress. Ik bedoel… groot gezin is grote kosten. Dus ik raakte zeer gestrest over wat te doen en of we onze payment terug zouden krijgen. Voucher ook prima, want dan stellen we het feest gewoon uit. Maar nog steeds geen contact. De tijd begint langzamerhand te dringen. En we weten inmiddels dat de kotter opgeleverd zal worden in de tijd dat we op vakantie zouden. Vakantie gaat zekerteweten niet door. Balen, maar ik troost me met de gedachte dat we niet de enigen zijn. 

Tot eind juni… mail van de touroperator: Hoera! Uw vakantie gaat door. Zuid-Frankrijk ging weer open. 

WTF! Zijn ze helemaal gek geworden ofzo. Na 30 mails, 100 telefoonpogingen denk je mail te krijgen… en dan dit. Grrrrr ziedend ben ik. Ik begin driftig op insta en facebook de pagina’s op te zoeken van de reisorganisatie. Klik op de laatste foto en laat een niet al te vriendelijk bericht achter.

En wat denk je? Privébericht ontvangen. Onze tour operator had een heuse social media tijger in dienst genomen om alle lastige berichten te behandelen. Zo ook die van mij. Eindelijk kwam ik ergens met deze mevrouw. De details zal ik je verder besparen, maar om tot een oplossing te komen opperde ze om een nieuwe vakantie te boeken voor het volgende jaar van ongeveer hetzelfde bedrag. Ze waren namelijk ook nog eens Uber sloom met het uitgeven van de vouchers en dit zou de kortste klap zijn. Eerlijk gezegd wilde ik gewoon van het gezanik af zijn en uit kunnen kijken naar een vakantie voor volgend jaar. Dus ik ging diezelfde middag nog aan de slag met een zoektocht naar een andere locatie. De locatie in Zuid-Frankrijk had nog geen gegevens voor de zomer van 2021. Dus ik zocht drie andere locaties uit en appte deze naar mijn lieve puberdochters.  

Laaiend enthousiast werden de meiden van dit bericht en zochten beide dezelfde bestemming uit. Nou goed, happy pubers is een happy moeder. Dus gelijk alles vastgelegd voor volgend jaar. Kanonnen zou ik dan nu echt van dit gezeik af zijn dan? Ik hoop snel op bevestiging en dat ik dit hoofdstuk (dat inmiddels al twee maanden aan de gang is) af kan sluiten.

Nee… natuurlijk niet! Dat zou te makkelijk zijn. Eerst kreeg ik een voucher waarop een bedrag van €1000 Minder op stond dan het bedrag dat wij in eerste instantie hadden betaald. Er komt een K. woord uit mijn mond en begin weer met contact te zoeken met mijn tijger op insta. Uiteindelijk word ik gebeld door een hele lieve meneer die net zolang met mij aan de telefoon zit, tot alles is opgelost. 

Missie volbracht. Bevestigingsmail binnen. Finally. Rond. The end. 

Think again. Niet dus.

Dat K. hotel dat we geboekt hadden voor de terugreis en keurig hadden afgezegd, linkte mijn creditcard met een andere gast uit het hotel. Off all people… krek weer die van mij. Janken dit. Ik kan gewoon weer van voren af aan beginnen….. 

Maar goed, positief blijven denken, de vakantie voor volgend jaar staat in ieder geval gepland, de false payment moet ik nog maar even mee dealen. Gelukkig duurt het nog maar even tot de feestdagen. Het enige K. woord waar ik gelukkig van wordt. 

Ik ben eigenlijk heel benieuwd naar jullie (gecancelde) vakantieverhalen. Let me know…