Je weet dat het komt. Je weet het al heel lang. Zo’n 9 maanden en een beetje. Je hebt geluk aan Corona dat je nog even wat uitstel fixt voor jezelf maar op een gegeven moment kom je er niet meer onderuit. De dag dat je jezelf vanuit je grafkelder omhoog moet trekken, je te strakke broek over je zorgvuldig gekweekte vetlaagje trekt en ergens op zolder gaat zoeken naar je sportschoenen. Precies. Dat. Sporten.Na.De.Bevalling. De hele dag heb ik al een soort van zenuwen want ja stel je voor dat je dankzij je zwakke bekkenbodemspieren spontaan wat laat lopen (of ben ik nu te open?) of wat nou als…