‘Dan neem je toch een hond’

De meesten van jullie zullen mijn verhaal vast wel herkennen. Via mijn eigen blog of omdat je er zelf mee te maken hebt (gehad)

1 mei 2015 was de mooiste dag van ons leven, nu bijna 4 jaar geleden. Vanaf de eerste dag dat we elkaar 8 jaar geleden zagen wisten we dat als we met elkaar gingen trouwen we gelijk een gezin wilden. Het liefst een stuk of 4,5 kinderen en een hondje.

Helaas bleek dat niet zo 1,2,3 te gaan. Er was iets mis waardoor er een heel groot wonder moest gebeuren wou het op de natuurlijke manier ooit lukken.. en met een kans van 0,01% wisten we gelijk dat dat niet realistisch zou zijn.

De afspraak bij de huisarts, daarna naar de gynaecoloog.. zitten in een wachtkamer vol dikke buiken om vervolgens te horen te krijgen dat jij die hoogstwaarschijnlijk nooit zult krijgen. Wat ben ik boos geweest, op mezelf, op God, op iedereen die er iets over had te zeggen. Verdrietig stond ik op en verdrietig ging ik weer naar bed.

De icsi pogingen die volgden waren ook niet om over naar huis te schrijven.. Ik kon blijkbaar niet tegen morfine, kotsen; wartaal en niet meer kunnen lopen na elke punctie wens je niemand toe. 

Wat waren we blij, verrast en dankbaar. De allereerste terugplaatsing waren we zwanger! Helaas duurde dat maar 7 weken..

3 pogingen en 9 terugplaatsingen verder waren we bij onze allerlaatste poging ook zwanger! 10.000 redenen tot dankbaarheid. Bij 8 weken hadden we onze eerste echo, maar die was niet wat we er van verwacht hadden.. Een leeg scherm. Geen hartslag. Weer een miskraam.

Dit is 4 weken geleden en het besef begint nu eindelijk te komen. Dit was het dan. Moeder natuur moet nu haar gang gaan.. hopend op een heel erg groot wonder.

De reacties de afgelopen jaren waren zeer uiteenlopend. Er heerst zo veel onbegrip en dat ervaren we nog dagelijks. Ik kan het niemand kwalijk nemen als diegene praat over de kinderen of over hun zwangerschap. Maar wat doet het pijn. Ik ben ook moeder, van 2 kindjes die er helaas niet zijn. Voor mij horen ze er helemaal bij. Voor de wereld bestaan ze niet. Onze kamertjes blijven leeg. Ik probeer het vaak uit te leggen, maar dit gevoel snap je pas als je het zelf ook hebt meegemaakt.

Ondanks het verdriet en de pijn van het gemis heb ik veel nieuwe vriendschappen gekregen, van dames die in hetzelfde schuitje zitten. Daar ben ik zeer dankbaar voor.

Op dit moment ben ik aan het lezen in het boek: ‘Dan neem je toch een hond’. Een zeer interessant boek bij rouwverwerking bij kinderwens. Zeker een aanrader om eens te lezen, ook als buitenstaanders. De titel hebben wij overigens vaak te horen gekregen, net als vele andere opmerkingen.

Lieve mensen, Ik wil 1 ding meegeven mocht je dit in je omgeving meemaken.. als je niet weet wat je moet zeggen, geef een knuffel of stuur een bloemetje. Opmerkingen kunnen zeer en zeer kwetsend zijn. Ze maken je hard en tot wie je bent. Dat word niet begrepen, maar komt wel voort uit wat je meemaakt. 

Die hond hebben we overigens al, ze neemt het gemis niet weg maar vult wel een enorme leegte. Het is ons kind en ik schaam me daar niet voor als ik dat zeg. Zoë hoort bij ons, ze is onderdeel van ons gezin.

Als je aan een kinderwens traject begint, zijn er veel vragen. Die hadden wij ook. Maar nu we uitbehandeld zijn hebben we nog veel meer vragen. Wat nu? Pleegzorg, adoptie, met z’n tweetjes verder? Een ander kan het makkelijk voor je invullen maar we moeten het toch zelf ondervinden..

Met gevouwen handen de toekomst in, onwetend wat er komt.. wetend dat God met ons mee gaat, Hij wandelt mee de toekomst in.