Droombevalling?

Van 0 tot 100 in 14 minuten…. Ja echt! Van 1e wee tot een baby op de vloer in 14 minuten, hoe dan? Iedereen heeft zijn zegje altijd klaar. Dit wil iedereen wel! Wat een droom! Nou niet dus… Sinds de geboorte van onze jongste lig ik mentaal nogal in de knoop. Ik heb vorig jaar al hulp gezocht, omdat ik mezelf niet meer terug herkende. Eerst was het gewoon het pure moederinstinct dat overheerste, een ander noemde het stress, want ja 3 kinderen is natuurlijk ook niet niks! En later moest ik uitkijken dat het geen burn out zou worden. Ik geloofde het, deze mensen zullen er wel verstand van hebben toch? Uiteindelijk ben ik bij iemand terecht gekomen die na een uur de oorzaak al had, trauma van de bevalling. Nu hoor ik velen denken, hoe kun je van zoiets nou een trauma oplopen? En dat snap ik helemaal! Ik mocht immers niet zeuren? Vele anderen gingen me voor met bevallingen van 2 dagen waar een compleet ziekenhuis arsenaal bij aangerukt werd en dan toch in een keizersnede eindigde…. Ik neem jullie mee. Zondag middag zaten we bij mijn ouders te eten. De volgende dag was de uitgerekende datum en ik was er klaar mee. Mijn moeder zei nog dat ze mijn gezicht zag tekenen en haar telefoon bij zich zou houden. Ja vast, we wachten het af… we hadden samen de kinderen naar bed gebracht en ja hoor, daar kwamen de harde buiken weer… maar ach, dat was al 4 weken lang vaste prik iedere avond tot ik naar bed ging. Ik zei nog tegen mijn man dat het tijd werd dat deze harde buiken eens overgingen in weeën. Toen we naar bed gingen was het natuurlijk weer rustig binnen in mijn buik, maar ik kon niet slapen. Ik lag te draaien in bed en had ons slaapkamerplafond al even grondig bestudeerd toen ik ineens iets voelde knappen! Ik sprong uit bed, en riep tegen mijn man dat mijn water geknapt was! Maar er was niks nat… hmmm misschien verkeerd gevoeld, maar even gelijk naar de wc nu ik toch al uit bed ben. En ja hoor! Daar kwam de eerste echte wee! Jan bellen! Nu! Want mijn beladvies stond al vast, omdat de vorige twee frummeltjes ook nogal haast hadden. Hups, nummer twee, ik stond weer naast ons bed en wist nog dapper twee weeën op te vangen. Toen kwam nummer vier, alles begon te trillen, ik zakte door mijn benen naast ons bed en voelde de bekende drang… vanaf daar is alles zwart, leeg, blanco….. Toen ineens stemmen, het was de verloskundige die naast me op de grond schoof. Het hoofdje is er al volgens mij, zei ik nog, ze vroeg me nog 1x te persen en ja hoor daar lag ineens een kleine baby op de grond achter me. Ik keek op en zag mijn man lijkbleek tegenover me staan te trillen met een blik die ik nog niet eerder bij hem gezien had, daarnaast mijn moeder en mijn schoonmoeder/kraamverpleegster met dezelfde angstige blik…. Was dit het? Ben ik nou echt zojuist op de grond naast ons bed bevallen?! Ik wilde op bed bevallen! Voor de spiegel die we speciaal hiervoor hebben opgehangen! Ik wilde het meemaken, meekijken en ons kindje aanpakken…. Wacht, wat is het? Een jongen of een meisje? Er werd niet geantwoord en ik probeerde me al trillend op mijn benen en half hangend aan ons bed nog eens om te draaien, ja een jongen! Maar onze kleine vent wilde niet erg opstarten, het duurde even maar toen kwam er eindelijk geluid uit. Ik werd door 3 man op ons bed gehesen, keek mijn man aan en vroeg, wat is hier net gebeurd? Ik lag helemaal te trillen en was helemaal de weg kwijt. Toen werd ons mannetje bij me gelegd en werd ons om de naam gevraagd, Nick, dit is Nick. Wat een heerlijke knul! Bijna 8 pond en kerngezond, een zegen! Ik mocht douchen, er werd nog het een en ander opgeruimd en geregeld, mijn vader en onze twee kindjes kwamen nog even kennismaken en toen ging de deur dicht en zaten we met z’n drieën in ons bed. 3 personen?! Ik snapte er niks van, heb niet meer geslapen en was totaal van de kaart! Verliefd op onze kleine, maar totaal van de kaart…. En dan de raamwerk, dan vertel je het verhaal aan de mensen die erom vragen. En niet iedereen hoor, maar de meeste mensen reageren met, wat een droombevalling. Ja dat ga je na een tijdje zelf geloven…. totdat je er niet meer onderuit kunt. Het is niet voor niks dat een bevalling meestal lang duurt, het is lichamelijk zwaar, maar mentaal moet iedere moeder ook tijd hebben om het te verwerken. En verwerken heeft mijn hoofd niet gedaan, ik mis nog altijd een stuk. Maar het mooiste stuk ligt nu heerlijk te slapen, onze kleine Nick! Kijk, dat is een droom! Die bevalling niet, nee, die was traumatisch….