Mamanagement.
Druk, druk, druk. Bij mij zitten er te weinig uren in een dag. Herken je dat? Ik ben getrouwd en heb 2 schatten van kinderen die ik ook graag zo nu en dan achter het behang zou willen plakken. Daarnaast heb ik een drukke baan op het provinciehuis in Lelystad. Ik vind mijn baan te gek, maar het is geloof ik wel de zwaarste tijd uit mijn leven: moederschap combineren met werk. Het gaat gepaard met veel gapen, veel gehaast, op en neer van kantoor naar het kinderdagverblijf en school. Hoe ik het thuis plan en organiseer? Niet! I have stress for breakfast! Al sta ik midden in de nacht op, de laatste 10 minuten voor ik mijn huis verlaat heb ik altijd haast, tot grote ergernis van mijn man! Omdat ik me bedenk dat ik best nog even de was kan doen bijvoorbeeld. Mijn eigen haast creëren, daar heb ik echt een talent voor. Mijn man benoemd dat ELKE morgen met “zet niet altijd je hakjes in het zand en probeer in oplossingen te denken/werken”! Ik haat het wanneer hij dit naar me roept, ik haat het echt! (in de hoop dat hij deze blog zal lezen).
Toen Nick werd geboren werkte mijn man avonddiensten. Hij was overdag thuis bij onze zoon en ik ging ‘s morgens ongestoord richting mijn werk. Mijn man heeft ondertussen al een tijdje een nieuwe baan waarbij we ’s morgens om hetzelfde tijdstip starten. En sinds Miley geboren is, is ons ochtendritueel helemaal drastisch veranderd. Waar een half uurtje eerst voldoende was om enigszins toonbaar richting werk te gaan, wordt de wekker nu ruim anderhalf uur voor vertrek gezet. “De vader” heeft echter zoveel moeite met opstaan, dat het eerste half uur sowieso als verloren moet worden beschouwd. Wanneer ik hem dan toch zover heb gekregen alvast ontbijt voor Nick (6) en Miley (1.5) klaar te maken en ik mezelf ondertussen in mijn panty’s hijs, waarbij de eerste ladder al zichtbaar is….weet ik al genoeg… het wordt dus zo’n dag!
Waar ik dan altijd wel blij van word, is het moment dat ik de deur van Miley’s kamertje open doe en ze mij op haar manier vrolijk begroet! Zij had ons natuurlijk al lang gehoord en zit klaarwakker in bed, gezellige gesprekken te voeren met zichzelf. Nu is er geen houden meer aan: “Uit, uit”, roept ze met uitgestrekte handjes. Terwijl ik haar aankleed vergeet ik even de tijd. Ze is nog wat slaperig en ik hoef haar niet in de houdgreep te nemen om haar aangekleed te krijgen. Gezellig zo samen keuvelen. Ik kijk op mijn horloge. Shit! Nog 10 minuten voor we weg moeten.
We sjezen naar beneden waar papa en Nick op hun dooie gemakje zitten te ontbijten. Alle gordijnen zijn nog dicht, de ontbijtzooi ligt over het hele aanrecht en ik moet ook nog tandenpoetsen en mijn tas inpakken. Miley heeft uiteraard niet in de gaten dat we moeten opschieten en drentelt met haar fles door de woonkamer. Ik race door het huis. Snel prop ik wat brood in haar mond en draag “vader” op haar in de auto te zetten (he’s the best). Ondertussen pak ik de tas van Nick in voor school, gris ik alle spullen bij elkaar en stap ook in de auto. Het is me weer bijna gelukt, maar morgen doe ik het beter..…..
