Niets is wat het lijkt
Even ter introductie: een aantal zullen mij al wel kennen. Die kalende dertiger met die schattige kindertjes. Oh ja, en hij speelt 24/7 gitaar. Wat hij precies voor de kost doet weet niemand, maar dat is ook moeilijk uit te leggen. Iets met computers? Laten we het daar op houden.
Terug naar mijn schattige kindertjes. Ik heb er 3. De oudste is 5 jaar. Dus reken maar uit. In ouderschapstaal heet deze fase: tropenjaren. De momentjes uit het dagelijks leven post ik op Instagram. Dat is ook zo’n beetje het enige sociaal medium dat ik heb, want Facebook heb ik jaren geleden al vaarwel gezegd. Maar goed, ik ga er even gemakshalve van uit dat mijn volgers menig ‘oooh’ en ‘aah’ hebben geslaakt (of gedacht) bij het zien van sommige foto’s. Maar laat ik jullie uit de brand helpen. Iets wat je natuurlijk allang al wist: schone schijn….
De momentopnames (lees: koestermomenten) zijn fantastisch. Je ziet 1 van je peuters scharrelen en denkt: dit moet ik vastleggen. Meestal gaat het in 1 keer goed, soms moet ik plat op mijn buik gaan liggen of op de tafel klimmen. Maar uiteindelijk heb je ‘m dan. Die ideale foto. Instagram-waardig. Incasseren die likes!
Maar soms lijkt het wel of het geluid van de sluiterknop het startschot is voor een portie drama. Hoe dat kan weet ik niet, je hebt er weinig grip op. Je schiet een prachtplaatje en vervolgens breekt de pleuris uit. De 2 oudste dames (die vredig aan het kleuren waren) besluiten ineens dat ze allebei de donkerblauwe viltstift nodig hebben en raken in gevecht, waarop de jongste in huilen uitbarst door alle ontstane commotie. Daar sta je dan met je mooie foto. Soms post ik grinnikend een foto, met de gedachte: ‘ze moesten eens weten wat hier van vooraf gegaan is’. Dat is het onzichtbare filter die over elke foto heen ligt. Het zogenaamde “bij-ons-gaat-alles-perfect” filter.
Maar troost je. Het echte werk komt wel boven tafel hoor. Vroeg of laat tref je ze. Vader en dochter in de openbare ruimte. Ver weg van alle filters en midden in de realiteit. Titel van het sprookje: ‘Peutertje meets Jumbo’ Daar sta je dan met je fotogenieke peuter in de supermarkt. Zeurend omdat ze alwéér niet het mandje zelf mag dragen of huilend omdat de Frozen toetjes zijn uitverkocht. Trappelend op de grond omdat ze niet begrijpt dat je haast hebt, en dat ze dáárom niet naar de speelhoek mag. En juist op dát moment sta je oog in oog met 1 van je volgers. En je ziet ze opgelucht denken: zie je wel, het is overval hetzelfde liedje. En dat geef ik maar al te graag toe ?
Niets is wat het lijkt…..
Jan Bakker