Pubers en pastapraatjes.

Daar loop ik dan… In de appie met m’n karretje. De wekelijkse boodschappen. Ik heb er geen hekel aan. Ergens vind ik het heerlijk rustgevend als ik daar loop rond te dalven, karretje volgooien daarna op de band bij de kassa, gewoon laten inpakken en bezorgen uiteraard. Ik probeer het wel bij één keer, hooguit twee keer in de week te houden. Laten we wel wezen, al scannen ze je bonuskaartje en is het 1+1 gratis, dat uiteindelijke bedrag onderin mijn inmiddels meterlange boekwerk genaamd de kassabon, geeft altijd weer een shock. En dat gewoon iedere week.

Het minst leuke deel als je voor de hele week boodschappen gaat doen is bedenken ‘what to eat?’ En ook de volgorde is niet geheel onbelangrijk. Verse groenten moeten eerst en daarna komen de wat langer houdbare gerechten. Ooit heb ik een systeem opgebouwd dat ik aan de kids vraag wat te eten. Dan hebben we voor ieder wat wils en geen gezeik “gatver dat lust ik niet”, of “waarom eten we nooit mijn zin?”

Maar goed, mijn zoon wil altijd spinazie eten, want ja als je visserman wilt worden, moet je kabels kweken. Daar moet ook een eitje en tartaartje bij. Spinazie. Not my favorite. Tja en dus na 3x dacht ik “hell no… geen spinazie.” Dus spinazie werd spaghetti. Uiteraard wel met superveel groente (voorgesneden uiteraard), uien (ook voorgesneden), kaas (geraspt uit een zakje), pittige rode pastasaus (uit een pakje). Binnen een kwartier de pannen op tafel en de kinderen blij.

Mijn tweede dochter kiest bieten. Lekkere bietjes. Uitjes erbij bakken, voorgesneden ofcourse, spekjes en een balletje gak. De eerste twee keer waren ze laaiend enthousiast hoor, echt ik heb dankbare kostgangers. Maar bij de derde keer was het “eten we nou alweer bieten?” Ik eet dat echt niet iedere week ofzo, maar schijnbaar vonden zij van wel. Dus wat moeten we dan eten? Bietjes werden burrito’s. Jeweetwel, van die wraps waar een sausje bij zit die twee dagen later nog je poriën uitkomt van de knoflooklucht. Ik plan ook echt mijn afspraken om de burrito’s heen. Check agenda of ik burrito’s kan eten. Best een dingetje dus, maaaaar de kinderen vinden ze heerlijk en daar doen we het voor.

De oudste gaat een keer voor broccoli. Broccoli mijn persoonlijke favo groente. Gewoon gekookt met een groente sausje, of gewokt met zo’n flesje go-tan. I love it. Aan tafel viel de broccoli altijd goed in de smaak. Bordjes leeg, ik blij. Tot de laatste keer. “Ah, moe alweer broccoli?” Hm ik had een klein wtf momentje in mijn hoofd. Shit, wat nu. Broccoli schrappen? Geen optie gewoon. Maar je moet creatief denken en werd broccoli deels vervangen door tagliatelle. Die veel te dikke slierten en roomsaus of kookroom, waarvan je veel teveel opzwelt en je afvraagt wat je bezielt om dat te eten, maaaaar de kinderen vonden het heerlijk. Er zit dan ook gewoon broccoli door en soms spinazie, net wat mijn stemming is. Problem solved right?

Ook onze tweejarige telg is ook ernstig belast met het pastavirus. Toch schotel ik haar alles voor, geprakt, ongeprakt maakt niet uit, ze prikt en prikt en schuift ook vooral en af en toe ook een hapje hoor. Laatst had ik lekkere snijboontjes met opgebakken aardappels een grote klodder mayo en stukje koevlees wat een zalfje op je tong is. Tja, ze prikt er wel in hoor en hapt vrolijk weg, totdat ik met een andere versie van boontjes kwam. Sajoer boontjes. Ook weer zo’n gerecht waar aardappels vervangen worden door slierten. Vraag me niet van hoe of wat, maar het gaat er slikkend en slurpend in. Gewoon bij allemaal.

Okay, ik eet niet iedere dag pasta, ik eet ook graag stimpstamp, gekapte wortels, zuurkoolschotel, stampkost zeg maar. Zou het een psychologisch dingetje zijn dat als ze de aardappels daadwerkelijk zien dat ze ineens de kost minder lekker vinden? Keine ahnung, maar zodra we aan tafel zitten,

slurpend aan de slieren komen de gesprekken los. Of gesprekken? Meer eindeloze vragen over de zin van het leven.

Zoals: “Moe, wat eten we morgen? Kost. Moe, hoe laat moet ik in huis komen? Op tijd. Moe, wat moet ik later worden? jezelf. Moe, wie gaat er het eerst in de douche vanavond? jij. Moe, welke film gaan we kijken? de kortste. Moe, hoe weet je of je homo of lesbisch bent? Vraag aan je va. Moe, hoe bedoelde (noemt naam van zijn oudste zus) dat een dildo een nagemaakte piemel is? Ik kijk alleen de oudste aan… oh please waarom? Moe, heb je alleen seks als je een baby wil? Pak even de vla. Moe, hoe kan het dat mijn ene neusgat vol snot zit en het andere niet? Laten we gauw gaan lezen en danken, jullie moeten nodig naar school.

Zo blij als ik na de kost de lege bordjes zie, en ik met een sigaretje onder de afzuigkap, weer aanschouw wat de ravage aan slierten onder en rond de tafel is, stiekem lachend om de vragen van de kids. Pastapraatjes.