Pubers en Poepluiers.

Yes! Zondag. M’n lievelings….

Het is 6 uur in de ochtend als onze 7 weken oude baby een luidruchtige boer laat. Uiteraard komt er een stoot melk mee. Niet over het doekje wat ik keurig over mijn schouder heb liggen, maar precies in mijn shirt. Ik dep het met wat luierdoekjes weg, onder het mom van “niet schoon, toch fris”.

Ik besluit dat ik later die ochtend lekker in bad zal met m’n nieuwe voorraad Rituals, die ik tijdens de kraam heb gekregen. Met die gedachte val ik weer even in slaap.

Een paar uurtjes later word ik wakker gemaakt door mijn 10 jarige pleegdochter en 9 jarige zoon.Wie op zondag als eerste beneden is, is de sjaak. Oftewel, tafel dekken, croissants in de oven doen en eitjes aanzetten. Aangezien deze twee “alle dagen heel druk” kinderen het uitslapen niet uitgevonden hebben, is dit min of meer hun taak geworden. Natuurlijk gaat dit altijd gepaard met een hoop bombarie. Het leven is één grote competitie en je kan weleens wat meer moeten doen dan een ander.

Met lichte tegenzin en een suizend hoofd stap ik uit bed. Ik bedenk me dat 2 wijntjes ook gezellig had geweest gisteravond, maar daar dacht dat flesje duidelijk anders over. Ik hoor wat onrustige geluiden uit het bedje van mijn bijna 2 jarige dochter komen. Hmmmm, ik begin ook wat onrustig te snuffelen… ja ze heeft gepoept. Ik geef m’n man een zet en zeg “we kunnen eten hoor, neem jij de kleine mee naar beneden? Oh ja, verschoon haar ook even. “ Terwijl ik dat vraag/zeg, leg ik vast een pamper en doekjes neer. Toppie! Daar ben ik mooi onderuit gekomen.

Eindelijk, alles zit aan tafel. Of.. nee niet dus.

Zucht, onze twee oudsten van 13 en bijna 12, liggen nog te stinken. Ik geef een gil naar boven dat ze beneden moeten komen en of ze please dat raam open doen. Ugh, niet te krap wat voor een lucht er soms geproduceerd wordt in dat kamertje. Door het kleine leeftijdsverschil slapen ze eigenlijk altijd al samen, meestal gaat dat goed, maar zo eens in de maand kan het flink donderen tussen die twee. Zuchtend en steunend en niet bijster enthousiast, zitten ook deze twee eindelijk aan tafel.

Ik, als moeder, kan echt genieten van dit moment. De enige ochtend dat we echt met z’n allen aan het ontbijt zitten. Ik, als puber, gruwelde van dit moment. Ik zag totaal niet in wat de toegevoegde waarde aan mijn leven was om met z’n allen aan tafel te zitten. Mijn lieve pubertjes stralen dan ook hetzelfde uit, als wat ik toen dacht. Inwendig lach ik.

Een uurtje later, als alles weer knap is, het kopje koffie erin is gehakt, schiet in mijn gedachten “oh ja, ik zou lekker in bad met m’n rituals”. Ik doe de mededeling aan m’n man, die diep verzonken in zijn krantjes zit, hij kijkt op en steekt z’n duim op “moet je doen skat”. Dadelijk zal ie em op de puzzels storten, want elke week zal ie een weekendje weg voor ons winnen. Tot nog toe is het bij een haak of brei pakket gebleven.

Ik loop naar boven en tot mijn grote teleurstelling, zit daar iemand in MIJN bad. Met MIJN rituals. Mijn dochter van bijna 12 had waarschijnlijk hetzelfde idee als mij gehad. In m’n hoofd komt er een grof woord boven borrelen, misschien dat ik het wel hardop zei trouwens, maar ik druip af naar beneden en schenk mezelf nog maar een bakkie in.

Ik hoor m’n man iets zeggen over dat we nodig onze vakantie moeten boeken… ik reageer niet en check m’n whatsapp, insta en facebook. Niet echt druk op de zondagochtend en besluit maar op m’n man in te gaan.Het wordt Kroatië dit jaar. Met de auto. Niet teveel bij nadenken… Ik zie al voor me hoe de bloedspatten van de ingeslagen schedels, veroorzaakt door m’n oudste dochter, door de auto vliegen. Nja zien we dan wel weer. Inmiddels schrik ik van de tijd. Dat bad, wat ik mezelf heb beloofd, schiet er bij in. Vanmiddag nog maar een poging wagen.

Onze pleegdochter gaat naar haar papa en de rest geef ik opdracht op te ruimen, zodat we kost kunnen eten. De kleine van bijna 2 vertoont “ik moet nodig op een dutje” gedrag. Dat gaat ook zeker gebeuren als ik ooit dat bad nog wil nemen.

Na de kost ziet het huis eruit of er een slagveld heeft plaatsgevonden. Ik heb niet zoveel zin in discussies van wie wat gaat doen en wie dat vorige keer al heeft gedaan. Dus ik besluit zelf dat varkentje wel effen te wassen. Een uur later spuit ik nog even met een luchtverfrisser, ik kijk rond en zie dat het goed is.

Dan nu eindelijk dat lang beloofde bad. Met een tevreden gevoel loop ik naar boven. Dit kan niet meer misgaan. De oudsten liggen te netflixen en de jongsten liggen te slapen bij hun va…Ik draai de kraan op een aangename temperatuur en gooi het bad fanatiek vol met rituals. Wat heb ik hier zin in. Zachtjes sluip ik de zolder op voor wat leeswerk. Gelijk wordt mijn zen moment ruw verstoord door een vies zuur doordringend luchtje… dit is niet mijn nieuwe rituals….

Deze geur… ik ken het…. Maar ontken het….
Ik loop naar het bedje van mijn dochter toe en ja hoor….

Inwendig borrelen er weer wat grove uitlatingen op. Ze kijkt me triomfantelijk aan en zegt: “kiek moe, poep, ieuw, bah, vies”. Och die schat kan al zo lekker praten en Oh ja, wat goed lieverd, kan jij zelf je pamper al afdoen? Snel probeer ik een excuus te verzinnen om onder dit ranzige tafereeltje uit te komen, maar nee de ravage is al niet meer te overzien. Mijn schatje verdaagt in MIJN bad, met MIJN rituals.

Ik zucht en steun en neem zelf een grondige douchebeurt. Denkend “volgende keer beter”.

Manuelle Pasterkamp-Bakker.