Pubers, poetsen en pocketmoney.

De klok slaat 12 uur….

Nou niet letterlijk natuurlijk. In werkelijkheid hebben wij niet zo’n dingdong klok. Op de buurt lijkt het wel razzia. Busjes die heen en weer rijden, lichten die onze erker in schijnen en snelle tuut tuutjes van kotterbusjes die hun bemanning weer komen halen. Ook mijn visserman komt er niet onderuit deze week. Er moet weer money ge-maked worden. Boodschappen en tassen worden weer ingeladen, alsof ze een maand vort gaan. Nog snel een verliefderige poes en een I love you, Goeie reis schat. Hou je taai en tot vrijdag.

Snel liggen en weer even wennen dat ie alweer weg is. Zondag alweer voorbij, maandag in aantocht.

“Just another manic Monday wooo-hoooo, wish you were Sunday wooo-hooo, that’s my funday wooo-hoooo” Tja, the bangles zongen het een jaar of 40 geleden al. Tijden zijn niet veel veranderd.

De baby heeft het echt mega goed gedaan vannacht. Ik moest haar zelfs wekken…. Zou zij het nou ook al door hebben dat het maandag is? Ook onze tweejarige dotte is nog niet van plan om wakker te worden. Het is aardedonker op onze slaapkamer, groot gelijk hebben ze. Ik maak een fles en voed de kleine nog even lekker onder de dekens. Ze slaapt en drinkt tegelijk. Zelfs het verschonen van de pamper lijkt niet veel indruk te maken. Dus ik leg haar weer in bed en ga naar beneden.

Kwart over 7…. Het is nog angstvallig stil beneden. Yep… ook de rest van de kudde heeft nog niet veel zin. Ik fiks snel een ontbijtje en een kop koffie en geniet nog even van de stilte… Ik denk nog even terug aan de tijd toen wij nog drie kinderen hadden. Toen ik nog bijna dagelijks werkte, keepfit mijn tweede thuis was en kon gaan en staan waar ik wilde als ik daar zin in had…. Hmmmm in welk pre-menstrueel syndroom zou ik bedacht hebben dat een tweede leg wel leuk zou zijn… Waarschijnlijk iets met geen maandverband of tampons in huis, of dat ik zin had om te kuieren. Een melancholiek moment dat mijn opgroeiende kinderen nooit geen baby, dreumes, kleuter of welke fase inmiddels al gepasseerd was, het zou in ieder geval nooit meer terug komen. Had ik door de fotoboeken zitten bladeren?? Geen idee. Maar twee jaar geleden werd in ieder geval de eerste van de tweede leg geboren. Wat waren we intens gelukkig… en nog. Dit kind heeft ons al zoveel vreugde gebracht. Een jaar later gingen we met z’n tweeën naar Egypte. Ergens in mijn achterhoofd wist ik toen al dat ik zwanger was. De bevestiging kwam de maandag na onze vakantie toen ik om een echo ging. Alwéér zwanger? Was een veelgehoorde reactie. Onze tweede leg was een feit. Gelukkig was ik niet de enige in onze vriendengroep, we zitten weer in dezelfde fase als een decennium geleden. Om te gillen als je er bij nadenkt.

Ineens dondert er een tornado de trap af, daarna nog één. Ernstig wordt mijn rustmomentje verstoord. Tornado 1 vraagt of ik haar gymkleding al heb uitgewassen… aangezien de wasmachine hier overuren draait, wijs ik naar de bijkeuken. Kijk maar in de droger. Tornado 2 zegt dat ze op moet schieten, ze heeft weer eens straf en moet voorkomen op school. Dat is dus een les inhalen voor de school begint. Een ware straf voor iemand die geen ochtendmens is. Ik negeer het, ik steek mijn kop in het zand. Als ik namelijk vraag wat er voorgevallen is, ligt het natuurlijk nooit aan haar. Tis altijd de leraar die niet spoort of die zal wel overspannen zijn. Vervolgens komen na de 2 tornado’s de tsunami’s naar beneden. De ene nog iets drukker dan de ander. Doorademen is het motto.

Om half 9 is iedereen richting school. De twee jongsten liggen nog. Ik gooi er nog maar een wasje in en begin te ruimen. Maandag… de kloterigste dag van de week als je het mij vraagt. Althans dat was het altijd. Sinds de twee oudsten op het voortgezet onderwijs zitten, vind ik het niet meer zo klote. Ze zijn namelijk de middag vrij…. Fantastisch! Ik heb gewoon twee stuks iedere maandagmiddag voor mezelf. Twee stuks die niks mankeren. Twee stuks, da’s dus vier handen. Vier handen extra. Handen kunnen goed soppen. Handen kunnen goed doeken uitwringen. Handen kunnen stofzuigen.

Deze handen kunnen ook goed geld uitgeven… Geloof me, ik word er stapelgek van. Moe mag ik een nieuwe oplader, moe mag ik nieuwe oortjes, moe mag ik spotify premium, moe mag ik een netflix account, moe wanneer krijg ik een nieuwe telefoon, moe m’n gympen zijn te klein, moe ik heb een levi’s trui bij klif gezien, moe ik wil zo’n broek met een streep aan de zijkant… echt het houdt niet op!

Van binnen borrelt een idee. Een idee waar iedereen beter van wordt. Ik knik nog steeds tevreden als ik eraan denk. Dit is geniaal. Net geen kinderarbeid, zeer leerzaam voor later, no more manic Mondays, een win win situatie. Dit idee heet MAANDGELD. Maandgeld als in loon. Voor loon moet gewerkt worden. Klusjes doen.

Yesss!!! Vanaf nu is het iedere maandagmiddag feest. Muziek gaat op stand 100, kamers worden uitgemest, wat op één of andere manier altijd weer resulteert in volle wasmanden, prullenbakken die ineens overvol zijn, “oh wauw zijn die dingen daarvoor bedoelt? Vingerafdrukken in de spiegel. Hoe komen die daar nou? Van wie zijn al die haren die over de grond dwarrelen. De deuren afsoppen? Ook er bovenop? Waar gaat dát dan over. Keukenlades en badkamerkastjes? Wie ziet dat nou. Hoe bedoel je eerst een natte en dan een droge doek. Wat zijn plinten? Valt daar stof op dan? Ik kijk niet onder de bedden hoor, nog nooit geen stofwolk gezien. Hoe komt die prut op de trap. Gatver is dat poep? Waarom liggen er altijd zoveel snippers op het kleed, weet je wel hoe moeilijk je dat eraf zuigt? Wie gooit toch iedere keer al die papiertjes op onze straat, wij hebben niet eens zulke snoep. Ooooooh (kokhals kokhals) die prullenbak stinkt, welke hond heeft op ons raam gepoept? Neeee het zit onder m’n nagels… moehoeoeoeoeo!”

Jaaaaa de struggle is real. Terwijl ik zelf echt mijn best doe om dagelijks alles bij te houden, lijkt het op maandag altijd ontplofter dan normaal. Zou dat nou zijn door die zondag die ertussen zit?? Geen idee, maar na veel struggles, schelden, nakijken en overnieuw doen… moet ik zeggen dat ik er echt op vooruitgegaan ben met deze vier extra handen. Hoewel ik iedere dag het gevoel heb dat ik water naar de zee aan het brengen ben, dat ik beter de boel de boel kan laten, ben ik op maandagmiddag trots op mijn pubers. Mijn pubers die mij helpen en daarmee ook zichzelf. Iedere eerste van de maand krijgen ze pocketmoney. Eerlijk verdiend zou ik zo zeggen. Al ben ik ervan overtuigd dat ze het ook zouden doen als er geen pocketmoney tegenover stond. Je hoeft niet overal wat tegenover te zetten. Die luie donders van tegenwoordig moeten vaker een trap onder hun hol hebben. Handje ophouden kan iedereen. Desalniettemin… mijn pubers beloon ik dus, pocketmoney… Nu nog leren hoe ze het verdelen moeten over de hele maand. Dat is het volgende project.