Rozengeur & Bevallingspijn.

Zo’n 9 weken geleden ben ik de raket van het moederschap ingestapt en werd ik keihard gelanceerd. Ik dacht overal op voorbereid te zijn. Totdat de bevalling om de hoek kwam kijken. Ik moest rekening houden met het ergste werd me geadviseerd. Niet wetende dat er van ‘het ergste’ ook een overtreffende trap kon zijn. Met 41 weken begonnen s’ nachts de weeën en werd alles klaar gemaakt. Een thuisbevalling zag ik helemaal zitten. Manlief was hier niet blij mee. . Maar ik was er van overtuigd niet naar het ziekenhuis te hoeven gaan. Lachend ging ik de eerste uren door. Als dit het is wordt het een makkie. De volgende morgen bezoek van de huisarts. Het schoot niet op. In de middag werden mijn vliezen gebroken en kwam het goed op gang.

Een delegatie van familie leden zat zenuwachtig te wachten. Ze waren dan ook erg blij toen ik eindelijk mocht beginnen met persen. De persweeën waren echter niet sterk genoeg en ik had geen harde buiken. Ondertussen was er gefluister tussen de dokter en mijn kraamverzorgende schoonmoeder. We hadden een sterrenkijker. Maar niet zomaar één. We hadden een vastliggende sterrenkijker. Het hoofdje lag vast achter het schaambot. Met man en macht werd geprobeerd het thuis geboren te laten worden. Met hulp van de ambulance broeders werden het 2 lange uren. Met veel duwen op mijn buik en aanmoedigingen van de zijlijn deed iedereen zijn best. Het ging helaas niet vooruit. Het bleef steken.

De brancard werd naar binnen gereden en daar ging ik. Op naar het ziekenhuis van Almere. Blij was ik dat ik de week ervoor gauw wat spulletjes in een tasje had gedaan. Toch maar voor de zekerheid.. Want ja, als internet zegt dat de vluchtkoffer een must is.. Dan is dat zo.

De rit was één van de langste en meest ellendige ritjes die ik gemaakt heb. Trust me, er zitten heel wat gaten en hobbels in de A6. Aangekomen in het ziekenhuis waren we een knip, een pomp en 15 minuten later ouders van een gezonde jongen genaamd Bertus! Ik stond versteld dat het zo vlot kon gaan.

We moesten nog een nacht blijven omdat onze jongen aan de lichte kant was. De volgende morgen kwamen we erachter dat zijn tong tot aan het puntje vast zat en hij daarom niet kon drinken. S’ middags kon hij meteen geholpen worden en daarna mochten we gelukkig weer naar huis.

Weken heb ik nog last gehad van hechtingen en pijn. De 2 lange uren persen hebben niet veel goeds gedaan van onder.. Maar zoals veel dingen kom je ook daar wel weer overheen. Nu 9 weken later groeit Bertus als kool. Hij is een lief en tevreden kereltje. Ook ik ben helemaal hersteld (op een lichaam vol striae na) en zweef nog steeds hoog in de wolken op een hele grote blauwe wolk.

X Jettie